راه آهن از جمله مهمترین نمادهای توسعه در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در کشور ما بوده است. از این رو ایرانیان تلاش بسیاری می کردند تا بتوانند راه آهن را در ایران گسترش دهند. اما مسئله مهم این بود که دغدغه راه آهن در ایران به حضور روس و انگلیس در کشور ما وابسته بود . . .

دلایل بسیاری وجود دارد که "حکایت پیر و جوان" را یک رمان بدانیم، نه قصه ای که به شیوه سنتی ایرانی نگاشته شده است. اگرچه نمی توان آن را حتی با رمان های عصر خود نیز مقایسه کرد.

کتیبه سر در خانه ها علاوه بر داشتن کارکردهای اجتماعی – فرهنگی، محسوب شدن شناسنامه تاریخی – هنری و نشان دادن هویت اجتماعی – اقتصادی ساکنان خانه از قدرت و نیروی مانایی نیز برخوردار است.

کارگران ایرانی در جریان انقلاب نقش فراوانی داشتند. اعتصابات کارگری نمونه ای از نقش آنان در جریان انقلاب بود. اما در ابتدای انقلاب و آن زمان که کشور هنوز دچار هرج و مرج بود و نظم جدید به خوبی مستقر نشده بود، بودند گروه هایی که تلاش می کردند تا این کارگران را به نفع منافع خود به حرکت در آورند. نوع کنش ورزی آنان به گونه ای بود که نشان دهند همه سرمایه داران را می بایست دستگیر کرد. سیاست انان به شدت دنبال روی از شوروی بود . . .

مومیایی سازان در قدیم دریافته بودند که اندام های درونی بدن زودتر فاسد می شود به همین دلیل قبل از شروع به مومیایی کردن ، احجام شکم یعنی شش، کبد، روده ، معده و قلب را خارج می کردند.

فکر تأسیس خط آهن برای اولین بار در دوره ناصرالدین شاه به وجود آمد. وی در جریان مسافرت های خود به اروپا تحت تأثیر ظواهر راه آهن و مزایای آن قرار گرفته و بعد از بازگشت به کشور، درصدد دادن امتیازاتی به انگلیس جهت تأسیس خط آهن در ایران برآمد که شاید مهمترین آن امتیاز رویتر باشد. طی این قرارداد، امتیاز ساختن هرگونه راه آهن از دریای مازندران تا خلیج فارس به رویتر واگذار شد. اما با الغای قرارداد، این امکان به طور کلی منتفی گردید.