خالصه شامل املاک و اراضی می شد که مالکیت و حق بهره وری از عایدات آن در اختیار شاه و حکومت مرکزی قرار داشت و غالباً به صورت اجاره در اختیار زارعان قرار می گرفت و یا در شکل تیول به افراد لشکری و کشوری واگذار می شد. این چهار شکل مالکیت زمین، با نوساناتی، تا پایان دورة پهلوی ادامه یافت
