در سال ۱۹۴۵ هزاران نفر از مردم آلمان به دلیل شکست کشورشان در جنگ دوم جهانی دست به خودکشی زدند. در این میان اما بزرگترین و دلخراشترین خودکشیهای گروهی و جمعی در شهر «دمین» و به هنگام و پس از ورود سربازان اشغالگر شوروی به این شهر روی داد. اکثر این افراد زنانی بودند که در بهار ۱۹۴۵ در شهر دمین جان خود و فرزندانشان را گرفتند.
در سال ۱۹۴۵ هزاران نفر از مردم آلمان به دلیل شکست کشورشان در جنگ دوم جهانی دست به خودکشی زدند. در این میان اما بزرگترین و دلخراشترین خودکشیهای گروهی و جمعی در شهر «دمین» و به هنگام و پس از ورود سربازان اشغالگر شوروی به این شهر روی داد. اکثر این افراد زنانی بودند که در بهار ۱۹۴۵ در شهر دمین جان خود و فرزندانشان را گرفتند. در واقع ترس و وحشت ناشی از لشکرکشی ارتش سرخ شوروی بود که آنها را به خودکشی ترغیب کرد. در آن زمان در همه جای آلمان موارد متعدد خودکشی به وقوع میپیوست و این عده غالبا کارگزاران حزب نازی بودند که به دلیل شکست هیتلر و سقوط رژیم وی دست به خودکشی میزدند. اما شمار بالای خودکشی آن هم در عرض مدتی کوتاه و در یک محل خاص و در میان مردمی با طبقات اجتماعی و جنسیتهای مختلف، در نوع خود امری بیسابقه است. خودکشیهای دمین از روز ۳۰ آوریل تا سوم ماه مه ۱۹۴۵ اتفاق افتاد. هر کس که امکانش را داشت با شلیک گلوله و یا خوردن زهر، به زندگی خود پایان میداد. با این حال اکثریت انتحارکنندگان یا در آب خفه شده و یا خود را حلقآویز کرده بودند. به عبارت دقیقتر میتوان گفت که این مادران وحشتزده نخست فرزندانشان را در آب خفه کرده و سپس خود را به دار میآویختند. عدهای دیگر از این مادران پالتو پوستهای سنگین میپوشیدند و یک کولهپشتی پر از سنگ به پشت خود بسته و در حالی که کودکانشان را در آغوش گرفته بودند به میان آبهای رودهای اطراف میپریدند. این رودها غالبا عمیق و خروشان بود. «فلوریان هوبر» مورخ آلمانی در کتاب پرفروش خود به نام «فرزندم به من قول بده که خودت را تیرباران کنی»، در مورد این خودکشیهای گروهی و دستهجمعی در شهر دمین و دیگر نقاط آلمان مینویسد: «اینکه کسی خود را در این آبهای وحشتناک خفه کند، انگیزه بسیار بالایی میطلبیده است.»
منبع:فیلیپ گاوین، جنگ جهانی دوم در اروپا، ترجمه مهدی حقیقتخواه، تهران، ققنوس، 1385، ص 112