لئوپولد ابتدا «انجمن بین‌المللی آفریقا» را تشکیل داد، که یک سازمان خصوصی بود که هدف ظاهری‌اش توسعه یک منطقه آفریقایی به شیوه‌ای صادقانه و انسان‌دوستانه بود. لئوپولد همچنین با رهبران بسیاری از قدرت‌های بزرگ در پشت صحنه ساخت و پاخت کرد تا حمایت آن‌ها را از اقدام خود کسب کند.

یکی از روش‌های نفوذ استعمارگران در مستعمرات، استفاده از روش‌های انسان‌دوستانه جهت جذب مردم آن کشورها و نیز جلب موافقت سایر کشورهای استعمارگر برای حمایت از استعمارگری بود. لئوپولد در راستای تسلط بر کنگو از این روش‌ها به خوبی بهره برد:
«شیوه‌ای که بلژیک به اصطلاح «کشور آزاد کنگو» را تشکیل داد و اداره کرد تصویر روشنی از استعمارگری در آفریقا به طور کلی به دست می‌دهد و روش‌های غیراخلاقی استعمارگران و نتایج فاجعه‌بار آن را برای بومیان آشکار می‌سازد. مدتی پیش از آغاز کنفرانس برلین، لئوپولد دوم پادشاه بلژیک امیدوار بود متصرفات مستعمراتی کشور کوچک خود را گسترش دهد. با این حال، آرزوهای او خودخواهانه نیز بود، چرا که او در رؤیای فرمانروایی و بهره کشی از ثروت‌های قلمرو شخصی خودش در آفریقا بود و برای این منظور در سال ۱۸۷۶ «انجمن بین‌المللی آفریقا» را تشکیل داد، که یک سازمان خصوصی بود که هدف ظاهری‌اش توسعه یک منطقه آفریقایی به شیوه‌ای صادقانه و انسان‌دوستانه بود. لئوپولد همچنین با رهبران بسیاری از قدرت‌های بزرگ در پشت صحنه ساخت و پاخت کرد تا حمایت آن‌ها را از اقدام خود کسب کند. بنابراین، هنگامی که کنفرانس برلین برگزار شد، با تقاضای لئوپولد موافقت کرد که کشورش نسبت به همه طرف‌های درگیر حق تقدم داشته باشد. رابرت دبلیو. جولای، پژوهشگر برجسته تاریخ آفریقا، می‌نویسد: چنین ایده‌ای برای بریتانیا و آلمان جذاب بود، چون جلوی جاه‌طلبی‌های فرانسه را در منطقه می‌گرفت و همه طرف‌ها نسبت به طرحی که جلوی پرتغال را در دستیابی به جای پایی در آفریقای مرکزی می‌گرفت نظر مساعد داشتند. فرانسه، هنگامی که مطمئن شد از این حق برخوردار است که، در صورتی که لئوپولد نتواند هزینه‌های اداره این مستعمره را تقبل کند، اداره مستعمره لئوپولد را به دست گیرد، سرانجام متقاعد شد که همراهی کند.»



منبع: دان ناردو، عصر استعمارگری، ترجمه مهدی حقیقت‌خواه، تهران، نشر ققنوس، 1386، صص 162- 163