شاگردان طب مدرسه دارالفنون طب را از روی كتب و رساله های قديمی، امراض و دواها و مسايل مهم طبی را می آموختند و وقتی می خواستند درسهای معلمين اروپايی طب را به فارسی نقل كنند به اصطلاحات پزشكی ايرانی و عربی آشنا بودند و ترجمه های آنها درست از آب در می آمد .

با تاسیس مدرسه دارالفنون و رونق گرفتن آن دروس طب و پزشکی نیز جایگاه مهمی یافتند. دروس طب در درالفنون به دو بخش طب ايرانی و طب اروپايی تقسيم شده و به اين شرح بود: الف) طب ايرانی: طب ايرانی از روی «شرح اسباب» نفيسی بن عوفی كرمانی و «قانون» ابن سينا تدريس می شد. 
شاگردان طب مدرسه دارالفنون طب را از روي كتب و رساله هاي قديمي، امراض و دواها و مسايل مهم طبي را مي آموختند و وقتي مي خواستند درسهاي معلمين اروپايي طب را به فارسي نقل كنند به اصطلاحات پزشكي ايراني و عربي آشنا بودند و ترجمه هاي آنها درست از آب در مي آمد . نخستين معلمي كه براي تدريس طب ايراني انتخاب شد ميرزا احمد طبيب كاشانی بود كه تا 1287 هـ .ق به اين كار اشتغال داشت. ميرزا احمد طبيب كاشانی از اطباي معروف آن زمان بود چون در آغاز، مردم از معالجه بيماريها براساس طب فرنگي سررشته نداشتند و از پزشكي جديد پرهيز مي نمودند؛ لذا مسؤولين مدرسه به اين فكر افتادند كه به شكلی به مردم نشان دهند كه شاگردان دارالفنون هم طب ايرانی مي خوانند و مي دانند. از اين رو با ايجاد بخش طب ايراني و انتخاب ميرزا احمد طبيب كاشانی اتفاقاً نتيجه خوبي داد.  بعد از ميرزا احمد طبيب كاشانی، سلطان الحكما ميرزا ابوالقاسم نائينی فرزند ميرزا محمد جعفر و ميرزا محلاتی مشهور به شيمي، معلمين طب ايراني دارالفنون . 



منبع:الگود، سيريل، تاريخ پزشكي ايران و سرزمينهاي خلافت شرقي، ترجمه باهر فرقاني،  تهران، انتشارات امير كبير، 1371، ص 56