ویبرت بلوشر: از داستانی که نواب روزی در حضور من حکایت کرد به خوبی بر می‌آید که خود افراد خاندان قاجار تا چه اندازه از زهر خوردن می‌ترسیده‌اند.

در دوره قاجار استفاده از زهر یا سم، یکی از روش‌های مرسوم جهت کشتن مخالفان بود. در این روش در غذا یا نوشیدنی افراد زهر ریخته می‌شد و آن‌ها مجبور به خوردن آن بودند. همن موضوع باعث شده بود تا شاهان و شاهزادگان قاجاری از ترس اجرای این اقدام از سوی دشمنان خود، از غذاها و یا آب‌های مخصوص استفاده کنند:
«از داستانی که نواب روزی در حضور من حکایت کرد به خوبی بر می‌آید که خود افراد خاندان قاجار تا چه اندازه از زهر خوردن می‌ترسیده‌اند: «وقتی که هنوز در سن جوانی بودم شاهزاده ظل السلطان، یکی از پسران ناصرالدین شاه که به عنوان حاکم در اصفهان زندگی می‌کرد برای مسافرتی کوتاه به تهران آمد و در کاخ گلستان ساکن شد. روزی که او را در آنجا دیدم، بسیار گرم بود و شاهزاده در خود احساس تشنگی کرد. آن وقت معلوم شد که او آب آشامیدنی خود را در تنگی در قفسه‌ای در پسته و قفل شده نگاه می‌دارد و کلید این قفسه را در قفسه قفل شده دیگری می‌گذارد و کلید این قفسه آخری را خود شاهزاده به همراه برمیدارد. زحمات بسیار کشیده شد، ابتدا قفسه دوم و آنگاه قفسه اول گشوده شد. هنگامی که سرانجام آب را از خفا گاه بیرون آوردند، ظل السلطان به رغم تمام این تمهیدات و پیش بینی‌ها از من خواست که پیش از او قدری از این آب بنوشم.»»


منبع: ویبرت بلوشر، سفرنامه بلوشر، ترجمه کیکاووس جهانداری، تهران، انتشارات خوارزمی، 1369، ص 292