در شیراز هرگونه ارزاق درحد و فور است به طوری که اگر جمعیت شهر خیلی زیادتر از جمعیت کنونی هم باشد هر روز مقدار زیادی از اجناس در بازار دست نخورده و فروش نرفته باقی می‌‌ماند.

اکثر شهرهای دوران صفویه شهرهایی ثروتمند محسوب می‌شدند. حتی برخی از شهرها در این زمینه به حدی غنی بودند که میزان ارزاق از میزان نیازهای آن‌ها فراتر بود. دن گارسیا د سیلوا فیگوئرا در سفرنامه خود از شهر شیراز به عنوان یکی از این شهرها نام برده است:

«در شیراز هرگونه ارزاق درحد و فور است به طوری که اگر جمعیت شهر خیلی زیادتر از جمعیت کنونی هم باشد هر روز مقدار زیادی از اجناس در بازار دست نخورده و فروش نرفته باقی می‌‌ماند و به همین سبب قیمت اجناس بسیار نازل است. و اما کسبه‌ای که خوردنی‌ها را برای فروش خریداری می‌کنند اگر در فروختن آنها با زحمت مواجه شوند جنس‌های مانده را با دقت می‌‌پزند و پخته آنها را عرضه می‌کنند. بدین جهت غربا و بسیاری از اهالی شهر، با بودن این غذاهای آماده در خانه خود طبخ نمی‌کنند گوشت خوراکی معمول آنها گوشت گوسفند است گوسفندان درشت و پر جربی هستند مرغ خانگی به حد وفور وجود دارد و حداقل به خوش طعمی ماکیان اسپانیاست. گوشت گوسفندان و گوساله‌ها نیز بر بهترین گوشت بزهای اسپانیا رجحان دارد.»


منبع: دن گارسیا د سیلوا فیگوئرا، سفرنامه دن گارسیا د سیلوا فیگوئرا، سفیر اسپانیا در دربار شاه عباس اول، ترجمه غلامرضا سمیعی، تهران، نشر نو، 1363، ص 146