در دوران حضور روسیه و انگلیس، دو کشورهای سیاست‌های متفاوتی را در قبال یکدیگر پیش گرفتند. سیاست دو کشور ابتدا در قالب تقابل و رقابت بود، اما بعد از مدتی این سیاست تبدیل به رفاقت و همکاری شد. این سیاست اولین بار از طریق قرارداد 1907 عملی شد، هر چند سیاستمداران دو کشور، هدف این قرارداد را موارد دیگری ذکر می‌کردند.

بخش قابل توجهی از آلمانی‌هایی که در ایران حضور داشتند، به کار جاسوسی و عملیات خرابکارانه اشتغال داشتند. این افراد که با موافقت ضمنی رضاشاه به ایران آمده بودند تحت عناوین و تشکیلات متعدد به اقدامات مرتبط، مشغول بودند