امیرکبیر سیاستمداری چیره دست بود. او اگرچه به شدت پرقدرت نشان می داد و در برابر آنانی که به دنبال استفاده از موقعیت خود بودند و یا نظم عمومی را به هم می زند، قاطع عمل می کرد، اما در برابر آن دسته از حکام محلی که برای حفظ منافع کشور می کوشیدند، رفتاری دوستانه و افقی در پیش می گرفت. انگار نه انگار که او صدراعظم ایران است.