از ویژگی مشترک سخنرانیهای وعاظ و روحانیون سراسر کشور، استفاده از اشارات، تمثیلها و داستانهای تاریخی و تطبیق آن با شرایط روز کشور بود. این شیوهی مبارزه که از سال 1342 شروع شده بود در سال 1357 به اوج خود رسید و نوک پیکان انتقادات را متوجه شاه کرد. وعاظ از هر فرصتی برای مقایسهی محمدرضا پهلوی با شاهان بیرحم تاریخ استفاده میکردند.