نگارنده در این یادداشت تلاش کرده است تا به آسیب‌شناسی مسئله‌ای بپردازد که می‌توان از آن با عنوان «تمنای تکنولوژی» به‌عنوان هسته‌ی مرکزی مدرنیته‌ی ایرانی یاد کرد. همسان‌انگاری میان ایده و تکنولوژی و برتر دانستن تکنولوژی نسبت به تفکر و ایده‌ی استفاده از تکنولوژی، همواره دو گفتمان مسلط در میان اندیشمندان و رجال سیاسی ایرانی بوده است.
