کنایه در تاریخ ادبیات ایران و همچنین تعاملات روزانه مردم، کاربردهای فراوانی داشته است. کنایه به قدمت اسطوره است و خطاست اگر بخواهیم برای آن نقطه شروعی در تاریخ پیدا نماییم. با این همه رسم بر این است که مفاهیم اولیه کنایه را در یونان باستان جستجو کنند . . .

شاگردان سقراط از وی خواستند که در آخرین لحظات عمرش آنان را پند دهد.

آورده اند که «شاگرد سقراط در لحظات آخر عمر استاد، از او پرسید: ما را چه امر می فرمایی که در حق اولاد و عیال تو به جا آوریم؟

بیماری فکری و روان نامش "غفلت" است. و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد

آرامش سقراط خشم همسرش را بیشتر می کرد به حدی که تشت را که پر از کف صابون بود بر سر و روی سقراط ریخت. ولی سقراط همچنان خونسرد بود. حاضران به حکیم اعتراض کردند که این مقدار تحمل بی موقع از شما پسندیده نیست.