او بیش از هر ایرانی دیگری ایرانی است و قریحه نمایشی فوق العاده دارد. بر حسب موقعیت، ماهرانه از تراژدی به کمدی تغییر وضع می دهد. به یاد بدبختی شور هق هق کنان اشک می ریزد، ضمن سخنرانی می خندد و یا غرولند می کند، خنده را به لعن و نفرین می کشاند، از غش و ضعف به چشمک زدن مکارانه می رسد.