ترن یا به قول ایرانیان قاجاری «ماشین دودی»، اولین وسیله‌ نقلیه‌ ریلی بود که ایرانیان از آن سواری گرفتند.

ایرانیان اولین بار که قطار را دیدند؛ به آن لقب ماشین دودی دادند. ماشینی که دود زیادی از آن بلند می شد و حرکت می کرد. مردم تهران با آن به حرم حضرت عبدالعظیم می رفتند و این تنها راه آهن ایران بود؛ چرا که روس و انگلیس از گسترش راه آهن در ایران نگران بودند . . .

عین السلطنه در روزنامه خاطرات خود که غالباً به شرح حال نویسی از احوالات ناصرالدین شاه قاجار پرداخته است در جایی به توصیف روز جشن تولد ناصرالدین شاه در سال 1268 شمسی پرداخته است. در توصیفات وی از آن روز نقد جالبی نیز به نوع مدیریت شهری درباره کشیدن خط تراموا(قطار شهری یا همان ماشین دودی معروف)(1) آمده است که در ادامه می خوانیم:

نزدیک به 200 سال پیش روستایی پر از درختان چنار و باغ در شمال شهر ری که زمان شاه طهماسب اول صفوی به دور آن بارویی با چهار دروازه و 114 برج به شماره سوره های قرآن بنا شده بود، از فرسنگ های دور با لکه سبزی نمایان بود. و آن را « تهران » می خواندند.

ماشین دودی را می‌توان در اصل نخستین خط تراموای تهران دانست.ماشین دودی را می‌توان در اصل نخستین خط تراموای تهران دانست که تهران را به شهر ری متصل می کرد و شاید بتوان ماشین دودی را سر آغاز یک راه پر پیچ و خم برای گسترش صنعت حمل و نقل کشور دانست.بعد از ورود و راه اندازی آن در کشور، این لوکوموتیو نزد مردمان به ماشین دودی معروف شد.