از دید یک ناظر بی طرف معروض می دارم که حرکت این گروه ها از انضباط کامل برخوردار بود و سبک آرایش صفها، نمایشات، موسیقی و سرودهای مذهبی دسته سینه زنی، هیچ چیز کمتر از مراسم بزرگ بین المللی که در زندگی ام دیده بودم، نداشت.»

موسیقی درمانی، حرفه ای مرتبط با بهداشت و سلامتی است که در آن فرد درمانگر، موسیقی و تمام جنبه های فیزیکی، هیجانی، ذهنی‌، اجتماعی‌، زیبایی شناختی‌ و روحی آن را به کار‌ میگیرد‌ تا‌ با حفظ افزایش سلامتی درمـان شـونده کمک شود.

از موسیقی ایران در دوران قبل از مادها اطلاع دقیقی در دست‌ نداریم‌ و همین‌ قدر می‌دانیم که وجوه کاربردی موسیقی، همانطور کـه در سـایر مـلل و اقوام باستان وجود داشته در آنها هم حـضور داشـته اسـت.اطـلاعات اولیـهء‌ مـا‌ از موسیقی دورهء هخامنشی است‌.

از جمله کاربردهای موسیقی در زمان شاه عباس اول که نمود‌ بـارزی‌ از‌ تـعامل هنر و قدرت در این زمان به شـمار مـیرود استفاده از هنرنمایی‌ هنرمندان‌ عرصه موسیقی در آئین استقبال از میهمانان خارجی بوده است...

مکاتبات محفل روحانی ملی بهاییان ایران ، لجنه ملی موسیقی و بیت العدل اعظم درمورد تهیه نواری حاوی قطعات موسیقی برای جشنهای عید رضوان

نخستین نشانه های استفاده از موسیقی غربی، متعلق به دوره صفویه است.در این دوره برخی از سازهای غربی، از جانب پادشاهان اروپایی به عنوان هدیه، به دربار صفوی ارسال شد. البته سیاست های فرهنگی شاهان صفوی بویژه شاه عباس اول نیز در ورود موسیقی غربی به ایران بی تأثیر نبود . . .

در سال 1291 قمری/ 1873 میلادی سرود ملی ایران ساخته شد. این سرود معمولا در سلام روز عید و پس از جلوس شاه بر تخت مرمر نواخته می شد و تا پایان سلطنت محمدعلی شاه مورد استفاده بود . . .

موسیقی ایرانی در دوره ساسانیان به اوج شکوفایی خود رسید. از این دوره به عنوان عصر طلایی هنر موسیقی در فرهنگ و تمدن ایرانی یاد می شود. طبقه بندی موسیقی دانان در زمان اردشیر و بزرگداشت آنها نیکوترین کاری بود که برای حرمت گذاری این طبقه انجام می شد. ظهور موسیقی دانان بزرگی همچون باربد، نکیسا، رامتین و سرکیس، خلاقیت در موسیقی را به اوج رساند . . .

اولین نوازندگانی که برنامه ای خاص جهت اجرای موسیقی در ایران تنظیم کردند درویش خان و رکن الدین خان بودند. برنامه آنان به نشانه بشر دوستی و آغاز انجمن اخوت بود. صفاعلی ظهیرالدوله قطب مسلک صفاییه، انجمن اخوت را تشکیل داده بود. محل تشکیل انجمن در منزل ظهیرالدوله در خیایان فردوسی بود . . .

به روایتی اولین اپرا در ایران به همت آلفردژآن باتیست لومر و انجمن موزیکان در شب پنج شنبه 21 دیماه 1250 و در دوره ناصرالدین شاه مجلسی با نواختن انواع سازها و بازیگری به رسم تماشاخانه های فرنگستان در تهران انعقاد یافت . . .

در زمان ناصرالدین شاه نه تنها دوران رونق شعر و ادب و رشته های دیگر صناعی مستظرفه بود، بلکه هنگام شکوه و باروری موسیقی ایران نیز بود. شاه از طرفداران جدی موسیقی بود.

در دوران قدیم شاگردان در درسهای موسیقی دانان معروف شرکت می کردند و با رفت و آمد متوالی نه تنها ردیف را می آموختند، بلکه از روحیه و سبک استادشان نیز تاثیر می گرفتند. در ابتدا، مدارس متعددی در تهران وجود داشتند و علاوه بر پایه های سنتی، امکان فراگیری قواعد نت خوانی و موسیقی اروپایی نزد چند هنرمند از جمله «حسین هنگ آفرین» یا «ابراهیم آژنگ» که در دارالفنون ...

در مورد نقش تعزیه در حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی گفته شده است که تعزیه یکی از بهترین وسایلی بود که موجب حمایت و حفظ قسمتی از نغمات ملی ایران گردید.

موسیقی ورقص در دوره ساسانیان بیش از دوران گذشته پیشرفت و ترقی داشته است.درعهدساسانیان موسیقی یکی ازعوامل تمدن ایرانی و ازهنرهای ملی بوده که به منتهای پیشرفت و ترقی خود رسیده است.

این سفر که نزد پژوهشگران موسیقی به سفر لندن مشهور است، نقش مهمی در بازشناسی سیر تحول موسیقی ایرانی، به‌ ویژه در مواجهه با سازها و موسیقی غربی دارد. پیشتر در ۱۹۰۷و بعدتر در ۱۹۱۴میلادی ترکیب دیگری از موسیقی‌دان‌های ایرانی برای ضبط موسیقی به پاریس و تفلیس سفر کردند، ولی...

بر اساس نوشته‌های هرودوت مورخ یونانی، مغان هخامنشی بدون همراهی ساز با نای سرودهای مذهبی می‌خواندند و از این نظر، نه مثل سرود خوانان بابلی و آشوری بودند و نه تحت تاثیر اقوام سامی. موسیقی این سرودها صرفآ موسیقی آوازی بود و نه موسیقی سازی.

موسیقی در جامعه ایران و در بیشتر دوره‌های تاریخی به خصوص از دوره صفویه به این سو، پایگاه و منزلت والایی نداشته است، چراکه مردم جامعه به نوازندگان و هنرشان اعتبار و بهای زیادی نمی‌دادند و آنان را پست و حقیر و عمله طرب را وسیله‌ی لذت می‌شمردند

تا پیش از انقلاب مشروطه موسیقی به حالت اجراهای خصوصی، که اغلب مربوط به طبقه اشراف و محافل و مجالس ایشان می شد، خلاصه گردیده بود. مردم عوام جامعه بیشتر موسیقی مطربان خیابانی را می شنیدند و با آن انس داشتند. در این بین مشروطه، جایگاه این هنر را به رنگ تازه ای آمیخت.

روال کار این‌گونه بود که این دو استاد زن، پس از پایان دورۀ آموزش، آموخته‌های خود را به دسته‌های خویش تعلیم می‌دادند و از آنان نیز موسیقی‌دانانی چون خویش تربیت می‌کردند. اما جز این‌ها افراد دیگری هم در فرآیند آموختن موسیقی زنان دخیل بودند و از آن جمله زنان متنفذ دربار.