اهمیت این مسأله منهای نقش حسینیه ارشاد در سالهای 45- 52 از آن جا بود که پس از انقلاب و به دنبال شهادت استاد مطهری توسط کسانی که خودشان مدعی پیروی از دکتر شریعتی بودند، نوعی نگاه منفی نسبت به وضعیت حسینیه ارشاد به خصوص مدیریت داخلی آن که مسؤولیت آن با آقای میناچی بود، پیش آمد.