داستان پرتره چارلز دیکنز

در سال ۱۸۴۲، چارلز دیکنز برای اولین بار به آمریکای شمالی سفر کرد و با بسیاری از همکاران نویسندۀ آمریکاییش آشنا شد. از جملۀ آنها ادگار آلن پو بود که ارتباطش را با او حفظ کرد.هم آلن‌ پو و هم دیکنز، شاید تصادفاً، همزمان به آزمایش اشکال مختلفی از موی صورت روی آوردند. در ابتدا با سبیل و بدون ریش.در سال ۱۸۴۴ دیکنز در نامه‌ای به دوستش، دانیل ماکلیس، از علاقۀ جدیدش گفت:"سبیل باشکوه است، باشکوه. من کوتاهش کردم یک کمی از دو سرش را کوتاه کردم تا شکلش را بهتر کنم. واقعاً خوب شده، خوب.زندگی بدون سبیل تهی است.”آلن پو سبیل مشهورش را در سال ۱۸۴۵، چهار سال پیش از مرگ زودهنگامش، گذاشت.بیست‌وپنج سال گذشت تا دیکنز بار دیگر به آمریکا بازگردد. دلیل این طول کشیدن خشم مردم آمریکا از تصویری که دیکنز از کشورشان در رمانهای "مارتین چازل‌ویت” و "یادداشت‌های آمریکایی” ترسیم کرده بود بازمی‌گشت.او در زمانی که در سالهای ۱۸۶۷ و ۱۸۶۸ به آمریکا بازگشت به سوپراستاری جهانی بدل شده بود و هر کاری که می‌کرد مورد توجه قرار می‌گرفت و مورد تقلید قرار می‌گرفت."جورج گاردنر راکوود"، عکاس آمریکایی در آتلیه‌اش در نیویورک ریش دیکنز را، که همان موقع هم معروف بود، با تمام شکوهش ثبت کرد.در آن زمان عکاسهای به شرطی که اجازۀ فروش عکس مشاهیر را به طرفدارانشان داشته باشند، از ایشان به رایگان عکاسی می‌کردند.عکس‌های دیکنز بسیار پرطرفدار بود و شمایل ریش او مقلدان بسیاری در سراسر جهان یافت. ریش او به "ریش کلون دری” مشهور بود."چارلز دیکنز" برجسته‌ترین رمان‌نویس انگلیسی عصر ویکتوریا و یک فعال اجتماعی توانمند بود. به عقیدهٔ جیمز جویس، نویسندهٔ بزرگ معاصر، از شکسپیر به این سو، دیکنز تأثیرگذارترین نویسنده در زبان انگلیسی بوده‌است.از او برای داستان‌سرایی و نثر توانمندش و خلق شخصیت‌های به یادماندنی، بسیار تحسین به عمل آمده‌است. دیکنز در طول زندگی خویش، محبوبیت جهانی بسیاری کسب کرده‌است. از آثارش می‌توان دیوید کاپرفیلد، آرزوهای بزرگ، الیور تویست و داستان دو شهر را نام برد.