سرزمینی که نژاد، زبان و وطن در آن مطرح نیست

به گزارش سایت جوان و تاریخ، وبلاگ افاضات عقل کل در آخرین مطلب خود آورده است: فرقی ندارد لبنانی باشی یا عراقی یا افغانی یا ایرانی یا اهل هر نقطه از این کره خاکی؛ اینجا فقط آرمان و عقیده است که همه را دور هم جمع کرده تا پاسدار حرم آل الله باشند و راه را بر سپاهیان یزید ببندند.

وقتی قرار باشد شیعیان مهدی(عج) قیام جهانی آخرالزمان را رقم بزنند شرطش کسب آمادگی است و کسب آمادگی نیاز به تمرین دارد

باید مانوری بر پا شود تا شیعه یاد بگیرد چگونه از هر جا و مکانی، دل را از روزمرگی‌های زندگی جدا کند و خود را به حجاز برساند.

و این مانور یاران مهدی(عج) است که در دمشق برپا شده است؛ آن هم نه با دشمن فرضی بلکه با دشمن واقعی؛ در این مانور، شیعه تمرین می‌کند تا خود را از عراق، ایران، لبنان، افغانستان و هر نقطه‌ای از زمین که در آن ساکن است به زینبیه دمشق برساند و در دفاع از حرم عمه سادات با حرامیان سفیانی بجنگد.

شیعه خود را به دمشق می‌رساند تا بیاموزد آنگاه که ندای «أنا المهدی» را از کنار کعبه شنید چگونه لبیک گویان، خود را به حجاز برساند، اما چرا دمشق؟ این چه سری است که یاران مهدی(عج) را به مانور دمشق می‌آزمایند؟

شاید راز آن را باید در زیارت ناحیه جستجو کرد، آنجا که مولایمان فرمود: «در هر صبح و شام بر تو ندبه می‌کنم و به جای اشک بر تو خون می‌گریم از سر سوز و حسرت و تأسف بر مصیبت‌هایی که بر تو وارد شد تا آن زمانی که به سبب این سوز غم و غصه طاقت فرسا و اندوه فراوان جان سپارم».

برای کسب آمادگی بیشتر، مانور را در سخت‌ترین شرایط برگزار می‌کنند و چه چیزی سخت‌تر از اسارت عمه سادات، دل امام عصر(عج) را به درد آورده است و چه جایی چون شام، زخم بر دل مجروح امام سجاد (ع) نهاده است، شیعه باید امتحان دهد تا روشن شود آیا آنقدر آمادگی و توانایی کسب نموده است که دیگر اجازه ندهد زینب(س) به اسارت رود.

و اینجا گرداگرد بارگاه مطهر عقیله بنی هاشم، مدافعان حرم جمعند؛ می‌جنگند و سر می‌دهند و قطعه قطعه می‌شوند تا قرار دل بی‌قرار مولایشان باشند؛ و سلام بر مدافعان حرم... سلامی از جنس همان سلامی که هر روز بعد از گریه بر حسین علیه السلام بر زبان مولایمان مهدی(عج) جاری می‌شود؛ سلام بر مدافعان حرم...