انتشار اخبار مورد پسند شاه به جای بازگویی حقیقت

محمدرضا پهلوی علاقه زیادی به تعریف و تمجید از خود داشت و این موجب شده بود که چاپلوسی و تملق در بین کارکنان و نزدیکان وی بیداد کند در این محیط چاپلوسی و خودپرستی، رسانه های گروهی وظیفه داشتند مردم را هدایت کنند.
رادیو و تلویزیون دولتی شیوه ای از تبلیغات را در پیش گرفتند که مورد پسند شاه بود. در این سیستم اخبار بر اساس ارشدیت شخصيتها بدون توجه به اهمیت خبر پخش می شد. بدین سان که خبرهای روز با فعالیتهای شاه و خانواده اش شروع می شد، سپس به خبرهای مربوط به نخست وزیر و سازمانهای دولتی و آنگاه به پخش خبرهای جهان می پرداخت. گزارشهای خبری با دقت انتخاب و تهیه میشد تا همه افتخارات متوجه شاه و پیشرفتهای چشمگیر ایران" باشد. ایران به صورت یک جزیره صلح و رفاه تصویر می شد که مردم آن از سرنوشت خود راضی اند و از رویدادهای طوفانی که در صحنه بین المللی روی می دهد مصونیت دارند. در نتیجه رسانه های گروهی دولتی اعتبارشان را نزد مردم از دست دادند و هرکس میخواست اخبار جدی را بشنود به رادیوهای بیگانه پناه می برد. مطبوعات ایران نیز وضعی بی ثبات داشتند. هرگاه مدیران و سردبیران جراید کوچکترین ناراحتی و تکذری برای شاه ایجاد می کردند بشدت تنبیه می شدند. از آنان انتظار می رفت که روشن بینی لازم را داشته باشند و بتوانند تشخیص دهند که کدام خبر با مقاله مورد پسند شاه است و باید چاپ شود و کدامیک او را ناراحت می سازد و باید نادیده انگاشته شود. چنین خامی و بی تدبیری بسیاری از مردم را علیه روزنامه ها برانگیخت. در واقع مردم اخبار مربوط به موفقیت های شاه را با سوءظن تلقی می کردند. خود شاه نیز از این موضوع بی اطلاع نبود. یکبار که روزنامه ها درباره چهار برابر شدن بهای نفت به نشر خبر و تبلیغ پرداخته و آن را یک موفقیت جدید شاه جلوه داده بودند. شاه از بی تفاوتی مردم ابراز شگفتی کرد و گفت شاید این امر ناشی از این باشد که ما در گذشته در آگاه ساختن مردم و القای این احساس که آنها در امور جاری کشور مشارکت دارند، کوتاهی کرده ایم (خاطرات، ۳ خرداد ۱۳۵۲).

منبع: گفتگوی من با شاه، خاطرات محرمانه امیراسدالله علم، جلد اول، بهار 1371.ص 25