ایرانیان به اطفال خود از سن 5تا20 سالگی سه چیز‌ می‌آموختند‌. سوارکاری،تیراندازی و راستگویی. دروغ‌گویی را بدین‌ترتیب عیب می‌دانستند. دروغگو به دوزخ می‌رود.

از دیرباز مردم ایران به تربیت و پرورش کودکان اهمیت زیاد قائل بودند. تربیت صحیح فرزندان چه در دوران قبل از اسلام و چه در دوران اسلامی، نزد خانواده های ایرانی یک وظیفه مهم بر دوش والدین بود.

شخصیت پادشاهان و محیطی که در آن پرورش یافته‌اند، همواره یکی از بخش‌های جذاب زندگی آنان را شکل می‌دهد و البته معیاری‌ست برای سنجش علل برخی از اقدامات آنان در آینده. به خصوص آنکه آن پادشاهان، دیکتاتور و یا مستبد هم باشند.