عکسدریا نوردی ایرانیان

تاریخ بشر از کرانه های خلیج فارس در تمدن جی و آتلانتیس آغاز گشته است، خلیج فارس اولین دریایی است، که انسانها روی آن با قایق بحر پیمایی کردند. بقایای ویران گور های دیرین در بحرین و ایلام و کاوش های مقدماتی دیرین شناسی که پیرامون بوشهر به عمل آمده، ثابت می کند که در آن جا بیش از هزار سال پیش از میلاد تأسیسات کشتیرانی وجود داشته است. بنا به سروده حکیم ابوالقاسم فردوسی در شاهنامه، نخستین کسی که به ساختن کشتی دست زد، جمشید جم از سلسله پیشدادیان بود، به فرموده شاعر بلند پایه ایران جمشید با کشتی بر آبها و دریاها گذر کرد، و از کشوری به کشور دیگر رفت.

کارگاه قایق سازی در آبادان حدود 1300 خورشیدی

   عکس کشتی خوفو در مصر، متعلق به 4500 سال قبل، در یک موزه کشور مصر، با این نوع کشتیها مردم تمدن جیرفت توانستند به انگلستان بروند و استون هنچ ایرانی را بنا کنند.، عکس شماره 5748.

* گذر کرد از آن پس به کشتی بر آب کشور به کشور بر آمد شتاب *

      قدیمی ترین سند حاضر از دریا نوردی ایرانیان، گویچه ای از گل پخته است، که در حفاری های ناحیه جغامیش خوزستان به دست آمده و مربوط دوران پیدایش خط می باشد. در تاریخ ایرانیان به علت داشتن سابقه طولانی دریا نوردی و نیز مسافرت های مدام دریایی در خلیج فارس و دریای مکران موفق به کشف و ابتکار های مهمی در زمینه دریا و دریا نوردی شده اند. اختراع فانوس و علائم دریایی، قطب نما، سکان، حفر کانال، و نیز نوشتن و ثبت اطلاعات و اتفاقات، دانستنیها و دانش های دریانوردی در دفاتر که به راه نامه معروف شده بود.

      از بدو ورود استعمار گران در قرن 16 میلادی به خلیج فارس و دریای مکران، دریا نوردی ایرانیها رو به ضعف گذاشت، و روز به روز ایرانی ها بیشتر از دریا فاصله ذهنی گرفتند. برای بازگشت به دوران شکوفایی دریا نوردی ایرانی، باید کودکان را از ابتدای دبستان با دریا آشنا کرد، و کودکانی که علاقمند تر هستند، به دریا فرستاد، تا به کشتی و دریا عادت کنند.

عکس کشتی بادبانی

   تاریخ کشتی های بادبانی

     منظور از این مقاله تعریف کشتی و قایق بادبانی از دوران اولیه تمدن بشر نیست، بلکه تاریخ کشتی های بادبانی از زمانی است، که می توان اسم قایق های بادبانی بزرگ را کشتی نامید. اولین آثار دریا نوردی دوران تاریخ از بخش اول سلسله هخامنشیان که به ایلام معروف شده، در خلیج فارس بوده است، که در خلیج فارس نوشته ام، و از تکرار آن خود داری می کنم.

        کشتی های رودخانه نیل اولین کشتی هایی هستند، که اطلاعات زیادی از جزئیات آنها در دسترس است، زیرا که مصریان باستان بر دیوار های مقبره ها و معابد شان نقاشی های دقیقی از کشتی های خود می کشیدند. همچنین نمونه های کوچک و زیبایی از این کشتی ها را می ساختند، و آنها را داخل مقبره های خود قرار می دادند، این نمونه ها مینیاتور های کاملی از کشتی های واقعی بودند. قدیمی ترین نمونه ای که تاکنون پیدا شده حدود 9000 ق.م،   از سنگ ساخته شده است، و در اثر دیگر که در موزه لندن است، به روی امفورا یا کوزه ای متعلق به حدود 8000 سال پیش، یک کشتی با یک دکل و بادبان مربع شکل بزرگ نقاشی شده است. اولین کشتی مصریها شبیه به کاسه ای کم عمق بود، و تا اندازه ای به تخم مرغ شباهت داشت، که از درازا به دو نیم شده باشد، دماغه کشتی با انحنای زیبایی بالا آورده شده بود. عقبه نیز به بالا انحنا داشت و معمولاً در انتها به طرح نیلوفر آبی بزرگی ختم می شد، که گل مقدس مصریان بود، در وسط کشتی دکل تعبیه شده بود، که بادبان مربع شکل را نگه می داشت. برخی از قایق های رودخانه نیل بسیار بزرگ بودند، تکه سنگ هایی که در ساخت اهرام و معابد مصر استفاده شده است، بوسیله این قایقها از معادن سنگ موجود در چندین کیلومتر دورتر از راه رودخانه آوردند. سوزن کلئوپاترا، که سنگ عظیم هرمی شکلی به وزن تقریبی 186 تن است، و اکنون در دیوار لندن قرار دارد، و نیز نمونه دیگری از آن در نیویورک است، بوسیله یکی از قایق های رودخانه نیل به مکان اولیه خود در مصر حمل شده بود. حتی سنگ های سنگین تری تا وزن 380 تن توسط نمونه بزرگتر همین قایقها حمل شده بودند.

      حدود 3000 ق.م، مصریها رهسپار دریا شدند، و به جاهایی مانند جزیره کرت و شهر های ساحلی فنیقی و جنوب یونان کنونی مسافرت کردند. این سفر های طولانی با ابداع هاگینگ تراس ممکن شد، که طنابی محکم بود، که از سینه تا پاشنه کشتی امتداد می یافت، و کشتی را محکم می بست. حدود 1500 ق.م، ملکه هاتشپوست مصر پنج کشتی را رهسپار سرزمین پونت کرد، آنها با موفقیت زیادی بازگشتند، که داستان آنها بر روی دیدار های معبد دیر البحری در نزدیکی لاکسور حکاکی و نقاشی است. از مطالعه این ها چنین بر می آید، که این کشتیها 33 متر طول و 5/5 متر عرض داشته و هر کدام به دو پاروی بزرگ هدایت کنند مجهز بودند، که به دو طرف کشتی بسته شده و نقش سکان را داشتند. این قبیل کشتی ها را حدود 30 برده پارو می زدند، طبل زنی طبل می زد و شلاق زنی ناظر بود و جلو داری عمق آب را با نی بلند اندازه می گرفت. ضمن یاد آوری تاریخ یادگیری کشتی های مصری در طی قرون تغییر زیادی نکردند، بدنه و بادبان های کشتی های ساخته شده از قرن 40 ق.م، تا قرن اول ق.م، یکسان است. این مقیاس با تغییراتی که کشتی های اروپایی طی دو هزار سال گذشته داشته اند، امری است که به تاریخ و فرهنگ یاد گیری مربوط می شود.

     فنیقی ها هم دریانوردان خوبی بودند، که از راه کانال داریوش در ارتباط تجاری با دریای عمان و خلیج فارس و دریای مکران بودند. کشتی های فنیقی از اولین کشتی هایی بودند، که دو ردیف پارو زنی در دو سطح مختلف داشتند، این نوع کشتی دو ردیف نامیده می شد. یونانیها در کشتی و دریا نوردی پس از فنیقیها قرار دارند، و دو نوع کشتی داشتند گالی که همان پارویی بود، و بادبانی گالی کشتی جنگی بلند و باریک با تیرچه ای تیز در جلو برای سوراخ کردن بدنه کشتی دشمن بود، بعد ها کشتی هایی با سه ردیف پارو زن هم ساختند. رومیها کار یونانیها را دنبال کردند، و برای کسب کنترل دریای مدیترانه با اهالی کارتاز در جنگ بودند، آنها از کشتی های خود به عنوان استحکامات شناور استفاده می کردند، با دشمن درگیر می شدند، و سپس سرباز های خود را بوسیله پلی به نام کوروس به کشتی دشمن می فرستادند. همین که رومی ها بر کارتاژی ها پیروز شدند، شروع به ساخت کشتی های تجاری کردند که عریض بودند، و می توانستند بار فراوان حمل کنند.

      تعدادی کشتی وایکینگ متعلق به قرن نهم و دهم میلادی کشف شده، در میان آنها گوکستاد از همه سالم تر مانده است. این کشتی 23 متر طول و 16 پارو در دو طرف و پارویی بلند به عنوان سکان در سمت راست دارد، این کشتی پارویی بزرگ برای چندین قرن نمونه کشتی های اروپای شمالی بود. در طول قرون وسطی کشتیها حالت کشیده خود را از دست دادند، و به شکلی گرد و تغار مانند در آمدند. کشتی های اولیه این دوره نظیر آنهایی که سربازان صلیبی را با خود حمل می کردند، در جلو و عقب زیر عرشه فضای های پوشیده بزرگی داشتند، که فضای باز میان آن دو کمره کشتی را تشکیل می داد. در قرن 14 میلادی کشتی های تجاری تک بادبان که برای محافظت بارها عرشه پوشیده داشتند، به نام گاگها ساخته شدند، سپس کاراکها و در پی آن کارواله ساخته شدند، کشتی کریستف کلمب به نام سانتاماریا از نوع آخر آنها بود.

       در 1743 میلادی نادر شاه افشار دستور کشتی سازی دریای خزر را به آلتون انگلیسی که او را جمال بک می نامید داد. بخشی از چوب و قطعات این کشتی ها از جنگل های شمال ایران، به جنوب حمل و کار شد، که کار باور نکردنی است. درباره کشتی سازی افشاریه و زندیه اطلاعات واقعی و درست کمی در دست است، امید است جوانان باهوش متخصص ایران، در این باره تحقیق و تحلیل مستقل جدیدی انجام دهند.

      کشتی های دوره تئودور و جنگ های هلندیها و ناپلئون و ایست ایندیامن و کلیپر و بارکس که به چین و استرالیا سفر کردند، چندان تفاوتی با دوره قبل نداشتند. اکثر کشتی های اواخر قرون وسطی تجاری ـ جنگی بودند، و بین 21 تا 29 متر طول داشتند، بدنه ای پهن و دیواره ای بلند و نوک تیز داشتند، و اکثراً با چوب بلوط و گاه کاج و صنوبر ساخته می شدند. روش ساخت کشتی های چوبی برای قرنها تغییر کلی نکرد، بزرگتر شده بودند، ولی ملوانان قرن 16 به راحتی می توانستند کشتی قرن 19 را هدایت کنند. در 22 فوریه 1845 یک کشتی بادبانی تیزرو نسل جدید به ظرفیت 750 تن در نیویورک به آب انداخته شد، که سرعتی زیاد و سینه ای پیش آمده و دکل های بزرگ داشت، و مخصوص حمل و نقل کالا به کشور چین بود. با انقلاب صنعتی و کشف نیروی بخار و استفاده از آهن در طی قرن نوزدهم همه چیز تغییر کرد. بازنویسی می شود و ادامه دارد.

عکس کشتی بادبانی گریت هاری که یک کشتی بزرگ جنگی بود، و به فرمان هانری هشتم پادشاه انگلستان در سال 1514 میلادی ساخته شد. این کشتی بیش از 1000 تن ظرفیت داشت، عکس شماره 1211. عکس کشتی ملکه هاتشپوست متعلق به حدود 1500 ق.م، رجوع شود تاریخ مصر، عکس 1212.

عکس غل و زنجیر برده در کشتی های بادبانی استعمارگران، که برای بستن برده و بردن آنها به مستعمرات استفاده میکردند،

عکس/دریا نوردی ایرانیان