نخستین سکه ای که ایرانیان ضرب کردند

داریوش دستور ضرب این سکه را در نخستین ماه زمستان سال 504 پیش از میلاد داده بود. سکه های داریک (گرفته شده از نام داریوش) که تا پایان عهد هخامنشیان رایج بودند وزنی تقریبا برابر داشتند و از این لحاظ (ضرب سکه هم وزن و هم عیار و متحد الشکل)، ایران پیشرو سایر ملل است.

نقش تصویر رئیس کشور بر یک طرف سکه نیز از زمان داریوش مرسوم شده است. بسیاری از کشورها نام پول ملی خود را از اسامی تاریخی گرفته اند، مثلا پول ونزوئلا از نام سیمون بولیوار، تاجیکستان از نام سامانیان (سامانی) و... ولی نام پول ملی ما، ریال، از اسپانیا است!

سکه های زر را دریک (داریک) و سکه های سیم را شِکِل (سیگلو) می گفتند. وزن دریک 42/8 گرم و و وزن شِکِل 60/5 گرم بود. عیار سکه های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه های به دست آمده معلوم شده است که فلزش تنها 3 درصد آلیاژ داشته است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه های طلای هخامنشی به شدت در جهان معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.

کتیبه‌های به دست آمده از تخت جمشید به ما می‌گویند که مزد استادان صنعتگر و هنرمند که در تخت جمشید کار می‌کردند، چه ایرانی و چه غیرایرانی، هر پنج روز، یک داریک بوده که مزد بسیار قابل‌توجهی است، خصوصا وقتی که بدانیم همان موقع قیمت یک گوسفند یک سیگلو برابر با یک بیستم داریک بوده است و این در حالی است که برای ساختن یک هرم یا معبد در مصر تمام مردان مصری به بیگاری گرفته می‌شدند و به آنها مزدی داده نمی‌شد.