در مورد نقش تعزیه در حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی گفته شده است که تعزیه یکی از بهترین وسایلی بود که موجب حمایت و حفظ قسمتی از نغمات ملی ایران گردید. در اینجا موسیقی از راه آواز نقش بزرگی بر عهده داشت؛ زیرا خواننده خوش آواز، بهتر می توانست در دل تماشاچیان و عزاداران رخنه کند. بنابراین جوانهایی که صدای خوش آهنگ داشتند برای نقشهای تعزیه انتخاب می شدند و مدتی را نزد تعزیه خوانهای استاد، که «دستگاه دان» بودند و از ردیف و گوشه های آوازها بخوبی اطلاع داشتند، طرز خواندن صحیح را مشق می کردند. به همین جهت خوانندگانی از مکتب تعزیه درآمدند که در فن آواز خوانی به مقام هنرمندی رسیدند.
منبع:
روح الله خالقی، سرگذشت موسیقی ایران، جلد اول، ص 348