تهران از آنجا که از دیرباز در ناحیه‌ای خشک واقع شده است، از لحاظ کشاورزی و آبیاری، با مشکلاتی همراه بوده است. از این رو حفر قنات یکی از مهمترین روش‌های آبیاری معمول بوده است که در بسیاری از نقاط از آن استفاده می‌شده است.
در دوره قاجار عمده‌ترین مسیر برای ورود غربی‌ها به ایران از مسیر وین و یا برلین به باکو بود. بعد از آن مسافران با کشتی به ایران منتقل می‌شدند که این مسیر نیز خود با قواعد زمانی و بهداشتی خاصی همراه بود. این قواعد در زمان وقوع بیماری‌های همه‌گیری چون وبا از اهمیت بیشتری برخوردار می‌شدند
