در دوره قاجار، شیوع و گسترش بیماری‌های واگیردار یکی از مخاطرات طبیعی انسان و محیط محسوب می‌شد. مالاریا از جمله این بیماری‌ها بود که به دلایل مختلف محیطی و انسانی در ماه‌هایی خاص از سال به وقوع می‌پیوست و در درمان آن از روش‌های سنتی استفاده می‌شد.
شیراز در عهد قاجار تقریباً همان سبک و ساختار قدیمی خود از دوره زندیه و حتی پیش از آن را حفظ کرده بود. این شهر در آن دوره از دوازده محله از شش دروازه بزرگ تشکیل شده و وسط شهر نیز با قصری بزرگ احاطه شده بود.
