بررسی متون پزشکی ایران در عصر قاجار نشان می‌دهد، نخستین طبیب ایرانی که به طرح نام «قرنطینه» و سطوح و قواعد آن به شکل علمی پرداخته، «حکیم موسی ساوجی» بوده که در سال ۱۲۶۲ هـ.ق، چندین سال قبل ازگذاردن «قاعدۀ کرانتین» به دست امیر کبیر، به این کار همت گمارده است.

در دوره قاجار بخش وسیعی از جمعیت به دلیل بیماری‌های همه‌گیر همچون مالاریا و وبا از بین رفتند. آمارهایی که در رابطه با این موضوع بیان شده است، آمار متفاوت و متناقضی است با این حال آنچه که آشکار است، میزان تلفات بر اثر بیماری‌های همه‌گیر قابل توجه و چشمگیر بوده است.

در دوره قاجار، چندین بار بیماری‌های همه گیر در شهرها و روستاهای ایران بروز کرد و باعث کشته شدن تعداد زیادی از مردم شد. در آن دوره نبود امکانات پیشرفته بهداشتی و عدم دسترسی به امکانات اولیه عامل مهمی در تشدید بیماری بود