در دوره قاجار، چندین بار بیماریهای همه گیر در شهرها و روستاهای ایران بروز کرد و باعث کشته شدن تعداد زیادی از مردم شد. در آن دوره نبود امکانات پیشرفته بهداشتی و عدم دسترسی به امکانات اولیه عامل مهمی در تشدید بیماری بود:
«دومین تابستان اقامت من در شیراز همزمان با شدت شیوع بیماری خطرناک وبا بود. من و همکارانم بدون توجه به خواب، استراحت و ساعت رسمی کار به فعالیت پرداختیم و سالن درمانگاه هم شلوغ و متراکم از تعداد بیماران گشت. شیوع بیماری آنچنان شدید بود که یک روز صبح تنها در محله ما تعداد هفتاد و دو جسد از وبازدگان را پس از غسل و شستشو به گورستان منتقل ساختند. (در آن زمان شهر شیراز دارای بیست محله بود). با این وجود هجوم لجام گسیخته بیماری آنچنان شدید و ناگهانی بود که کارکنان غسالخانه و گورستان شهر با وجود تلاش شبانه روزی خود قادر به شستشو و تدفین مردگان نشدند و در نتیجه اجساد بیشماری در آنجا جمع شد، بصورت یک ستون طولانی آنها را به نوبت و در یک ردیف پشت سر هم قرار دادند تا آنجا که خود ما از بیم ابتلا به بیماری مجبور به تشکیل یک جلسه اضطراری شدیم و پس از مذاکره با کاپیتان اس تی - جی، تصمیم گرفتیم همه انگلیسیهای ساکن در شیراز را از شهر خارج کنیم و در یک اردوگاه کاملاً دور از شیراز مستقر سازیم.»
منبع:چارلز جیمز ویلز، سفرنامه دکتر ویلز (ایران در یک قرن گذشته)، ترجمه غلامحسن قراگوزلو، تهران، اقبال، 1388، صص 267- 268