در دوره قاجار، گروه زوار یکی از گروه‌های به اصطلاح دور‌گرد یا پیاده‌رو محسوب می‌شدند. این گروه از افراد که شامل افرادی از شهرهای مختلف ایران بودند، به دلیل عقاید مذهبی خود، شهرهای مذهبی از جمله کربلا را به مقصد زیارت انتخاب می‌کردند. زیارت در آن دوره کاری بسیار سخت، زمانبر و در عین حال کم هزینه بود

شرایط جغرافیای خاص ایران عصر قاجار و عدم ارتباطات گسترده‌ اهالی مناطق مختلف از جمله شهرها و روستاها با یکدیگر، باعث شده بود تا مسافرت همواره با قواعد خاصی از جمله عدم توقف در چاپارخانه‌ها همراه باشد. فقر مردم و به خصوص روستائیان نیز عاملی دیگر در دامن زدن به این موضوع بود و عدم مسافرت در شب را ایجاب می‌کرد.

بعد از تبعید رضاخان در شهریور 1320، وی بعد از چند مدت سردرگمی نهایتا در دوربان آفریقای جنوبی اقامت گزید، دوربان نقطه بد آب و هوایی بود و دست کمی از جزیره موریس نداشت. وقتی همراهان شاه به مقامات انگلیسی مراجعه می‌کردند و زمان عزیمت به کانادا را جویا می‌شدند آنها نبودن کشتی را بهانه قرار داده و تاریخ مسافرت به کانادا را چهار تا پنج ماه بعد تعیین می‌کردند....

گرفتن پروانه مسافرت برای انجام مسافرت های داخلی را باید یکی از عجیب ترین عجایب دوران دیکتاتوری رضا خان به شمار آورد. مردم مجبور بودند برای اناجم مسافرتهای داخلی از اداره شهربانی مجوز دریافت کنند. در یکی از اسناد کفیل اداره شهربانی که مربوط به بعد از سقوط حکومت رضا خان و لغو این پروانه عجیب است می خوانیم . . .

یکی از روشهای رفت و آمد و مسافرت در دوره قاجار

وقتی که یک پستچی بسته‌ای را برایمان می‌آورد معمولاً بچه‌های کوچک بسیار مشتاق‌تر هستند تا بسته را باز کنند و داخلش را ببینند اما فکر نمی‌کنم کسی با دیدن داخل این جعبه ذوق‌زده شده باشد!

تخت روان یکی از وسایل اشرافی مسافرت قدیم بود که اعیان و طبقات مرفّه از آن استفاده می کردند.تخت روان اتاقکی چوبی بود با در ورودی از هر دو طرف که چهار پایه افقی دراز داشت و آن را از جلو و پشت به چارپایان می بستند

این عکس مسافرت به ایران در تاریخ ۱۹۱۳ میلادی را نشان می دهد