اگر بپذیریم که امام خمینی در نجف مبانی تئوریک انقلاب فراهم کرد، ایشان در فرانسه به جنگ رسانه ای با حکومت پهلوی رفت. از این رو بود که جایگاه مبارزات فرانسه را باید بسیار برجسته کرد.

در ایران عصر قاجار سیستم مالیات گیری درستی وجود نداشت. بسیاری از کسانی که باید مالیات هنگفتی می پرداختند از آن طفره می رفتند و برخی دیگر که توان مالیات دهی نداشتند، زیر بار پرداخت آن خم می شدند . . .

ر این تصویر احمدشاه قاجار بهنگام جلوس بر تخت مرمر در مراسم سلام رسمی باحضور جمعی از رجال ، درباریان و مقامات بلند پایه کشوری و لشکری مشاهده می شود.

شیخ خزعل خان که به القاب معزالسلطنه و سرداراقدس نامیده می‌شد، سال‌ها حاکم خوزستان بود. وی در سال 1280ش به جای برادرش شیخ خزعل خان که گویا به دست او از بین رفته بود، ازطرف مظفرالدین شاه با درجه امیرتومانی و لقب معزالسلطنه به حکمرانی خرمشهر و سرحدداری آنجا تعیین شد.

تیمسار نعمت الله نصیری که از 10 بهمن 1343 تا 17 خرداد 1357 به مدت 13 سال، دوران طولانی مدتی را به عنوان ریاست ساواک منصوب بود و دوران وی یکی از خونبارترین دوران ساواک بود؛ به پاس خدمات خود ، نشان فرهنگی(!) و درجه یک خدمت از جانب وزیر فرهنگ پهلوی اخذ می نماید.

رژیم پهلوی با آنکه به خوبی آگاه بود اسلام حربه و ابزاری جهت سرپوش گذاشتن سازمان در برخی از فعالیتهای حزبی است؛ اما درصدد بود با اطلاق و یا به کارگیری اصطلاح «مارکسیسم اسلامی» وجهه و چهره اسلام را نزد مردم مخدوش نماید.

انقلاب اسلامی در سال 1357 اوج گرفت. اما آغاز آن به ماه ها و سال های قبل باز می گشت. یکی از صحنه هایی که بسیار تکرار شده است و بارها در قاب فیلم دیده می شود و از جمله صحنه هایی است که آغازی بر پایان حکومت پهلوی بود، اولین دیدار او با کارتر در آمریکا بود. دیداری با اشک و گاز اشک آور

چنانکه از سفرنامه های ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه به اروپا بر می آید در تمام مدت شام که پادشاهان و هیات همراهشان به خوردن مشغول بودند؛ ارکستر درباری با نواهای دل انگیز برای آنان نوا سر می دادنند . . .

در دو ماه محرم و صفر تهران عزاخانه حقیقی بود. از هیچ نقطه و به هیچ بهانه صدای ساز و آواز بر نمی خاست و مجلس سروری برپا نمی شد؛ مگر سلام تحویل که در دو ماه مزبور با تمام کیفیت منعقد می گردید.

ناصرالدین شاه آنچنان که از برخی دستاوردهای وارداتی غرب می هراسید، برخی دیگر را بسیار با علاقه دنبال می کرد. از جمله آنکه به شدت از گسترش روزنامه های آزاد بیمناک بود و می ترسید آنها اساس سلطنتش را بر هم زنند.

او معتقد بود: ... به بعضی موضوعات اطلاع کامل نداشتن و در عرض پنج دقیقه ای برخاستن و نشستن این طریق وضع قانون قانون مملکت نیست...

یکی از سنتهای مرسوم دوران قاجاریه، دادن ضیافت و مهمانی های نهار و شام به مناسبتهای مختلف بود. در این تصویر حمل مجمعهای نهار برای درباریان و مقامات حکومتی توسط مستخدمین در دوره مظفرالدین شاه قاجار مشاهده می شود.

بر اساس منابع تاریخی برگزاری اولین‌ کارناوال‌ها در ایران به سال ۱۳۱۱ و دوران رضاشاه برمی‌گردد. در سال ۱۳۱۱ خورشیدی حداقل دو کارناوال شادی در ایران برگزار شد که از آن‌ها تعداد معدودی عکس به جا مانده است.

در واخر دوره ناصری دو دسته موسیقی در تهران خیلی معروف بودند. دسته کورها و دسته مومن. دسته کورها از شش نفر که دو نفر آنها زن بودند تشکیل گردیده بود . . .

در ایران عصر پهلوی دوری و نزدیکی به شاه و خاندان او می توانست جایگاه فرد را دچار تحول کند. اگر کسی به هر دلیلی به این موهبت دست می یافت که بتواند به خاندان پهلوی نزدیک شود می توانست از یک فقیر به بالاترین سمت ها و ثروت ها دست یابد. همچنان که احمد خیامی از کارواش داری به موسس ایران ناسیونال تبدیل شد . . .

مدت زمانی طولانی در ایران وقتی سخن از روابط خارجی به میان می آمد تنها راهکاری که به ذهن می آمد سیاست موازنه مثبت بود؛ در عمل نیز این سیاست در مدت طولانی در عهد قاجار به اجرا درآمد. کم کم اما کسانی آمدند و ایده های دیگری را برای سیاست خارجی به میان کشیدند. از جمله این افراد سیدحسن مدرس بود.

از عهد عباس میرزا که ایرانیان با مسئله تجدد مواجه شدند، تلاش ها برای درک و فهم آنا ادامه داشته و دارد. آنچه در آثار عصر قجری می بینیم، نوعی نگرش سطحی به تجدد و تجددطلبی است. گویی آنها آنچه به واقع در غرب گذشته بود و مسیری که غرب طی کرده بود را نمی توانستند دریابند . . .

نتایج مشروطه آنچنان بود که بسیاری از کسانی که عهد ناصری را دیده بودند از اینکه در انقلاب مشارکت داشتند پشیمان بودند. گویی انقلاب تنها برای به پیش بردن حرف عده محدودی روشنفکر بود

نتایج مشروطه آنچنان بود که بسیاری از کسانی که عهد ناصری را دیده بودند از اینکه در انقلاب مشارکت داشتند پشیمان بودند. گویی انقلاب تنها برای به پیش بردن حرف عده محدودی روشنفکر بود

درعصر قاجار رسم بر این بوده است که در خیابانهای تهران زنان از یک طرف و مردان از طرف دیگر عبور کنند. گاهی فریاد آمرانه ماموران نظمیه به گوش می رسید که می گفت . . .