بسیاری از کسانی که در مجالس مختلف ایران در عصر قاجار و پهلوی به قدرت می رسیدند، عملا توانایی نمایندگی مجلس را نداشتند. در طول دوره حیات مجلس نمایندگان کمی بودند که به واقع شایستگی نمایندگی مردم را داشته اند. یکی از این نمایندگان سیدحسن مدرس بود. او اما درباره کارکرد نمایندگان و مجلس اعتقاد متفاوتی داشت:
«او در این خصوص عقیده دارد: عاقل تا بصیرت پیدا کند سزاوار نیست صحبت کند... خوب است در مطلب قانونی مداقه و تامل شود. برای این که جعل قانونی که می شود برای یک مملکتی می شود... به بعضی موضوعات اطلاع کامل نداشتن و در عرض پنج دقیقه ای برخاستن و نشستن این طریق وضع قانون قانون مملکت نیست. باید اطرافش را تامل کرد و بی دلیل رای ندارد.... تجربیات به ما نشان داده که قانون نویسی کار بسیار آسانی نیست ... وکلایی که منتخب می شوند باید طوری باشند که فایده ای داشته باشند... لکن افسوس که حالا اخلاق نداریم. لهذا باید یک مقداری شرایط در منتخبین مجلس شورای ملی را زیاد کنیم.»