او با یک زن فقیر لهستانی، از همان نوع که در زمان جنگ تعدادی را به تهران آوردند، در پاریس ازدواج کرد و از او یک پسر داشت به نام «علی پاتریک» که تصور میکنم هنوز در ایران باشد.
معصومه جزایری که همراه با خواهر خویش، تا روز 22 بهمن 57 در زندان به سر برده و مشمول آزادیهای رژیم در ماههای پایان حیات نشده است، روایتگر آخرین روزهای زندان و ساواک است.
امام در این روز در مدرسهی رفاه در جمع اعضای کمیتهی برگزاری استقبال بر لزوم وحدت حوزه و دانشگاه تاکید فرمودند. در روز 12 بهمن سراسر کشور غرق در شادی و شعف بود و مردم در اقصی نقاط کشور این روز تاریخی را جشن گرفتند.
زندانی سیاسی دوران پهلوی با رد سخن کسانی که میگویند در بیان شکنجهها گاهی اغراق شده است. گفت: بستگی دارد فرد کی دستگیر شده باشد. در فاصله سالهای 1353 تا 1355 فشار شکنجه خیلی زیاد و نوع پرونده هم مهم بود.
روز 12 بهمن 1357 امام خمینی پس از سالها دوری و تبعید به کشور بازگشت. ایران اسلامی شاهد بزرگترین و تاریخیترین استقبال بود. حضور میلیونی مردم که صف مستقبلین را از فرودگاه تهران تا بهشت زهرا امتداد داده بود، حاکی از عشق و علاقه بینظیر آنها به رهبر خویش بود. حضرت امام به هنگام خروج از فرانسه با ارسال پیامی خطاب به مردم فرانسه، ضمن اظهار تشکر از آنها ...
علاوه بر تشریفات و مهمانیهای مستمر و علاوه بر ملاقاتهای مردم و راهانداختن کار آنها و رساندن عرایض آنها به شاهنشاه من به طور رسمی، تا آن جا که حافظهام حکایت میکند، این کارها را دارم.
٦٨ سال پیش، برابر با سیام ژانویه ١٩٤٨ میلادی، ناتورام وینایاک گودسه، ناسیونالیستهای افراطی هندو با شلیک ٣ گلوله مهاتما گاندی، رهبر سیاسی و معنوی مردم هندوستان را به قتل رساند.
گروهی در نوفل لوشاتو با نظر ابراهیم یزدی، پیشنهاد میدهند که این امر به مجاهدین خلق (منافقین) سپرده شود، اما با مخالفت آیتالله مطهری، محسن رفیقدوست و محمد بروجردی روبهرو میشوند.