در تهران عصر حکومت ناصرالدین شاه قاجار، یکی از نیازهای اساسی افراد روشنایی محسوب می گردید و از این رو از وسایل گوناگونی برای دست یابی به آن استفاده می نمودند و سرانجام با ورود برق به ایران به تدریج استفاده از سایر وسایل روشنایی منسوخ شد.
۰
فانوس های شیشه دار و نفت سوز و پارچه ای شمع سوز که اولی را فانوس بغدادی و دومی را فانوس شمعی می گفتند از جمله وسایل روشنایی بود که برای عبور از کوچه ها و کشیدن جلو اسب و الاغ روضه خوان ها و پیشاپیش اعیان و رجال و علما به کار می آمد.
در حمام ها از نوعی چراغی که پیه سوز بود استفاده می شد و نیز چراغ موشی که بدون سرپیچ و لوله بود و دود و بوی تعفن به فضا می فرستاد. بعدها نیز چراغ های تلمبه ای معروف زنبوری توری دار که تدریجاً وارد بازار و خانه ها گردید، مورد استفاده قرار گرفت.
روشن کردن چراغ در تهران عصر ناصری آداب و رسومی داشت، وقتی آن ها را نفت گیری و تمیز می کردند با سلام و صلوات کبریت بر آن ها می زدند و هنگام بالا کشیدن فتیله آن ها باز صلوات فرستاده و به شاه چراغ که مقصود شاه چراغ شیراز است درود می فرستادند.
وقتی در دکان ها چراغ را روشن می کردند، همه مشتریان با صدای بلند صلوات می فرستادند و از جمله رسم و رسوم و آداب این بود که هر کس تا یکی دو ساعت از شب گذشته وارد دکانی می شد می باید بگوید چراغت روشن و صاحب دکان جواب می داد، چراغ عمرت روشن و صاحب دکان ها معمولاً اواین مشتری را که سر شب جنس می خرید و پول می داد آن را پول سرچراغ می گفتند.
منبع: قدس آنلاین
cafetarikh.com/news/30437
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.