در سال 1356 گفتمانی تحت عنوان اسلام منهای روحانینت میان برخی از گروه‌های سیاسی از جمله چپ‌ها گسترش یافت. این گفتمان واکنش تند علما و روحانیون را به دنبال داشت. واکنش روحانیون در قالب گفتمانی جدید جلوه‌گر شد و در برابر گفتمان چپ‌ها قرار گرفت

علمای ایران در دهه 1350 فتوایی را با عنوان فتوای نجاست کفار صادر کردند. ظاهرا این فتوا بعد از اطلاع علما از جو سیاسی زندان و تغییر گرایشات سیاسی برخی از گروه‌های سیاسی از جمله مجاهدین خلق و به طور کلی چپ‌ها شکل گرفت

همزمان با ورود امام به کشور عده‌ای که گفته می‌شد به حکومت وابسته بودند، تلاش می‌کردند با تحریک مردم به حمله به فرودگاه، بهانه لازم برای سرکوب مردم را به دست آورند. اما بسیاری از روحانیون از جمله آیت‌الله مهدوی کنی با درک این نقشه، مانع از حمله مردم به فرودگاه شدند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی چندین نهاد مهم شکل گرفت تا به بررسی و اداره امور موقت کشور بپردازد. در میان نهادهایی که تشکیل شدند، کمیته‌های انقلاب اسلامی اهمیت بیشتری داشتند. رهبری این کمیته‌‌ها که فرماندهی آن بعدها به آیت‌الله مهدوی کنی داده شد، قرار بود در ابتدا به فرد دیگری داده شود

حکومت پهلوی، ترس و وحشت زیادی از فعالیت‌های آیت‌الله مهدوی کنی داشت. به خصوص آنکه اقدامات ایشان همزمان با ورود امام به کشور بسیار بیشتر شده بود. این فعالیت‌ها باعث شد تا عوامل حکومت چندین بار با روشی خشونت‌آمیز با ایشان برخورد کند. نمونه‌ای از این برخورد را می‌توان بعد از یکی از سخنرانی‌های آیت‌الله مهدوی کنی در آستانه ورود امام به کشور مشاهده کرد