فتحلعیشاه شخصا در وصول مالیات‌ها سعی فراوان داشت. با این همه همواره گرفتار کسری بودجه بود. او که در زیر فشار کسر بودجه و مخارج سرسام آور حرمسرای خویش مانده بود، مجبور شد به تدریج کسری درآمد عمومی مملکت را با گرفتن رشوه به عناوین مختلف از قبیل تقدیمی، پیشکشی، مداخل، سورسات، عایدی و غیره تامین کند و روز به روز دامنه این نوع درآمدها را توسعه دهد.
فساد مالی یکی از مهمترین ویژگی‌های حکومت پهلوی و سران آن است. فساد در بخش‌های مختلف و به انحا مختلف صورت می‌گرفت. افراد جهت کسب منافع اقتصادی و ارتقا جایگاه سیاسی خود از هیچ جنایتی دریغ نمی‌کردند.
در دوره پهلوی فقر در جامعه ایران بیداد می کرد. شکاف میان دارا و ندار زیاد بود. طبقه دارای ایران محدود بودند و از این رو فساد در دستگاه حکومت نیز به فراخور مشاهده می شد و از آن جمله رشوه و رشوه گیری . . .
شاه در معاملات بزرگ اقتصادی، به خصوص در بخش خرید تسلیحات نظامی از پورسانت‌های کلان بهره می‌برد. یکی از روش‌های خاندان پهلوی برای دریافت رشوه این بود که در مقابل اخذ پروانه‌ی تأسیس مؤسسه اقتصادی و یا کارخانه، صاحبان آنها سهامی را به رایگان در اختیارشان قرار می‌دادند؛ از این رو بود که درباریان در اکثر شرکت‌ها و مؤسسات اقتصادی کشور صاحب سهام بودند.
