بار گران حرم سرای فتحعلیشاه برای مملکت ایران

فتحلعیشاه شخصا در وصول مالیات‌ها سعی فراوان داشت. با این همه همواره گرفتار کسری بودجه بود. او که در زیر فشار کسر بودجه و مخارج سرسام آور حرمسرای خویش مانده بود، مجبور شد به تدریج کسری درآمد عمومی مملکت را با گرفتن رشوه به عناوین مختلف از قبیل تقدیمی، پیشکشی، مداخل، سورسات، عایدی و غیره تامین کند و روز به روز دامنه این نوع درآمدها را توسعه دهد. پیشکشی و تقدیمی و مداخل که در ابتدا ظاهرا فقط برای احترام وقدرشناسی کوچکتر از بزرگتر بود، رفته رفته حکم رشوه را پیدا کرد و چون پادشاه قاجار خود رشوه می گرفت، به مصداق « الناس علی دین ملوکهم» خود سرمشقی برای رشوه گیری وزراء و مامورین دولت نیز شد و گرفتن رشوه و مقرری از انگلیس ها برای اولین بار توسط میرزا ابوالحسن شیرازی، فراماسون به صورت مستمری درآمد و بعدها به نام «مقرری خانوادگی» تغییر عنوان داد. این روش شاه و درباریان او، که اخلاقیات جامعه را نیز به فساد کشید، منشاء مفاسد و جنایات کم نظیری در سال‌‎های بعد شد.

منبع: ابراهیم تیموری، عصر بی خبری، نقر از تاریخ اجتماعی ایران، راوندی، ص 497 و 498.