بر اساس سیاست ایجاد فضای باز سیاسی در سال 56، بسیاری از زندانیان سیاسی از زندان آزاد شدند؛ اما در واقعیت بسیاری از زندانیان سیاسی به اتهام نقض حقوق بشر و یا سایر اتهامات ساختگی همچنان در زندان به سر برده و تحت شکنجه قرار داشتند

یکی از روش‌های شکنجه روحی برای ایجاد وحشت، اعدام نمایشی یا ساختگی بود که از آن برای تضعیف روحیه زندانی، تخلیه اطلاعاتی و پرونده‌سازی استفاده می‌شد.

رفتار ساواك نسبت به لغزش‌ها چنان بی‌رحمانه بود که اگر هر اشتباهی - ولو بسیار جزئی - در جریان دیدارهای شاه از محلی صورت می‌گرفت، بی‌تردید تمام کاسه و کوزه‌ها را بر سر کسی می‌شکست که مسئول تهیه و تنظیم برنامه شناخته می‌شد

وضعیت حقوق بشر در ایران در دوره حکومت پهلوی، در نازلترین سطح خود قرار داشت و همین موضوع صدای حامیان حقوق بشر و حتی برخی از متحدان غربی شاه را درآورده بود. اما شاه با بدبینی، ضمن رد هر گونه انتقادی، مدعی بود که هیچ شکنجه‌ای در ایران وجود ندارد.