هفده شهریور 1357 یکی از تاریک‌ترین و خون‌بارترین روزهای حکومت پهلوی است. در این روز رژیم پهلوی به بهانه‌ی حکومت نظامی بر روی مردم بی‌دفاعی که در میدان شهداء (ژاله سابق) جمع شده بودند، آتش گشوده و بسیاری را به شهادت رساند.

محله و میدان شهدا، مکانی در شرق شهر تهران، پایتخت ایران، است. این میدان که پیشتر با نام میدان ژاله شناخته شده بود، محل وقوع حادثه ۱۷ شهریور است و به همین علت پس از انقلاب ۱۳۵۷، میدان شهدا نام گرفت

هفده شهریور 1357 یکی از تاریک‌ترین و خون‌بارترین روزهای حکومت پهلوی است. در این روز رژیم پهلوی به بهانه‌ی حکومت نظامی بر روی مردم بی‌دفاعی که در میدان شهداء (ژاله سابق) جمع شده بودند، آتش گشوده و بسیاری را به شهادت رساند. اگر چه رژیم به دنبال تکرار قتل‌ عام 15 خرداد و ایجاد رعب و وحشت در جامعه بود، ولی این بار نتیجه عکس گرفت. این روز که به جمعه سیاه ...

از 17 شهریور 1357 به بعد، تعداد حوادث سیاسی رخ داده به حدی زیاد بود که دیگر تصور آرامش در شهرهای ایران، تصوری دور و غیرقابل باور بود. طی آن روزها و ماه‌ها، چندین حادثه سیاسی دیگر نیز رخ داد که بر شتاب گرفتن تحولات تاثیر زیادی داشت.

کشت و کشتارهای سال 1357 به خوبی می توانست پایان عمر حکومت پهلوی را نشان دهد. این کشتارها در رسانه های غربی نیز بازتاب می یافت و جالب اینکه حتی مسئولان سفارتخانه خارجی نیز به این نتیجه رسیده بودند که پایان عمر حکومت پهلوی نزدیک است . . .

هفده‌ شهریور 1357 واقعه‌ای است که پس از گذشت نزدیک به 36 سال، هنوز نکات جدیدی دربارة آن مطرح می‌شود. با این حال ابعاد جنایتی که شاه و مزدورانش در این روز علیه مردم بی دفاع در میدان ژاله انجام دادند، همچنان در مهجوریت مضاعف به سر می‌برد.

ناکارآمدی در وجوه دیگر دولت باعث می‌گردد تا دولت با استفاده از چهره اجبار، نظم سیستم را حفظ کند. عدم برآورده کردن خواسته‌های سیاسی مردم، نقصان در ایجاد خواسته‌های رفاهی مردم از جمله مواردی است که باعث شورش و طغیان علیه حکومت می‌شود.

«جمعه سیاه» عبارتی شد که رسانه‌های خارجی هم برای توصیف وقایع 17 شهریور 1357 از آن استفاده کردند. بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که موضوع انقلاب ایران و سرنوشت رژیم پهلوی پس از این رویداد بود که در محافل سیاسی و رسانه‌ای جهان به بحث داغ روز تبدیل شد و حتی خود انقلاب در داخل نیز روندی دیگر یافت.

ناکارآمدی در وجوه دیگر دولت باعث می‌گردد تا دولت با استفاده از چهره اجبار، نظم سیستم را حفظ کند. عدم برآورده کردن خواسته‌های سیاسی مردم، نقصان در ایجاد خواسته‌های رفاهی مردم از جمله مواردی است که باعث شورش و طغیان علیه حکومت می‌شود.