شاخه ایرانی موساد و سازمان جهانی جهود (صهیون یا زیون)، با نام "زیتون" مشهور شد. گزینش این نام، برای کاهش حساسیت جامعه ایران صورت گرفت. با اتخاذ نام زیتون، سرشاخه های موساد در ایران، مخفي‌تر ماندند و بسیاری از عناصر شبه انقلابی و دست آموز که زیر سایه زیتون و ساواک شکل گرفتند، مأموریت خود را ادامه دادند.
۱
فایل ویدیو
نفرت ملت مسلمان ایران از رژیم صهیونیستی چنان بود که دربار پهلوي در آغاز، جرائت برقراري روابط علنی با تل آویو و رسميت دادن به اين رژيم نامشروع را نداشت. اما "ویلیام سولیوان" آخرین سفیر آمریکا در تهران، ضمن اشاره به نفوذ وسیع صهیونیستها در ایران، می‌گوید: «شاید مطلع‌ترین همکاران خارجی من در تهران، که کمتر از همه به چشم می‌خورد، نماینده سیاسی اسرائیل در تهران بود. او که یکی از دیپلماتهای ارشد کشور خود به شمار می‌رفت در تهران عنوان سفارت نداشت. زیرا با وجود روابط نزدیک و صمیمانه اسرائیل با حکومت شاه، چون ایران یک کشور اسلامی بود، شاه ترجیح می‌داد روابط ایران و اسرائیل در سطح غیر رسمی باقی بماند. با وجود این چون قریب 80 هزار یهودی در ایران زندگی می‌کردند و جامعه یهودیان ایران در کلیه رشته‌های تجارت و اقتصاد ایران رسوخ کرده بودند. دیپلماتهای اسرائیلی در تهران به شبکه اطلاعاتی وسیعی در ایران دست داشتند که نظیر آن در اختیار "هیچ کشور" دیگری نبود.» (سولیوان. مأموریت در ایران. چ اول. ۱۳۶۱، ص ۴۳)
"مایکل لدین" دیپلمات آمریکایی و دوست صهیونیست نیمرودی نيز می گوید: «ایران برای اسرائیل معتمد‌ترین تأمین کننده نفت بوده است و اسرائیل در عوض با کمک به تهران در زمینه آمادگی نظامی و با سهیم کردن ایران تا حد معینی در اطلاعات سرویسهای اطلاعاتی خود و حتی با تأمین کمک فنی واکنش نشان داده است. اسرائیل در تهران سفارت نداشت، لکن "یوری لوبرانی" رئیس هیئت اسرائیلی در ایران به اندازه هر دیپلمات دیگری که رسماً این عنوان را داشت، سفیر بود.» (فخر روحانی. اهرم‌ها. ج اول، چ اول، ۱۳۷۰. صص ۱۹۲ـ۱۹۳)
روابط پنهان تل آویو با دربار پهلوی، عملاً از سال 1329 (دو سال بعد از تاسیس رژیم صهیونیستی) آغاز شد. سفارتخانه غیر رسمی این رژیم در سال 1336 در تهران گشایش یافت و همزمان شبکه زیتون هم ایجاد شد.
نفرت ملت مسلمان ایران از رژیم صهیونیستی چنان بود که دربار پهلوي در آغاز، جرائت برقراري روابط علنی با تل آویو و رسميت دادن به اين رژيم نامشروع را نداشت. اما "ویلیام سولیوان" آخرین سفیر آمریکا در تهران، ضمن اشاره به نفوذ وسیع صهیونیستها در ایران، می‌گوید: «شاید مطلع‌ترین همکاران خارجی من در تهران، که کمتر از همه به چشم می‌خورد، نماینده سیاسی اسرائیل در تهران بود. او که یکی از دیپلماتهای ارشد کشور خود به شمار می‌رفت در تهران عنوان سفارت نداشت. زیرا با وجود روابط نزدیک و صمیمانه اسرائیل با حکومت شاه، چون ایران یک کشور اسلامی بود، شاه ترجیح می‌داد روابط ایران و اسرائیل در سطح غیر رسمی باقی بماند. با وجود این چون قریب 80 هزار یهودی در ایران زندگی می‌کردند و جامعه یهودیان ایران در کلیه رشته‌های تجارت و اقتصاد ایران رسوخ کرده بودند. دیپلماتهای اسرائیلی در تهران به شبکه اطلاعاتی وسیعی در ایران دست داشتند که نظیر آن در اختیار "هیچ کشور" دیگری نبود.» (سولیوان. مأموریت در ایران. چ اول. ۱۳۶۱، ص ۴۳)
"مایکل لدین" دیپلمات آمریکایی و دوست صهیونیست نیمرودی نيز می گوید: «ایران برای اسرائیل معتمد‌ترین تأمین کننده نفت بوده است و اسرائیل در عوض با کمک به تهران در زمینه آمادگی نظامی و با سهیم کردن ایران تا حد معینی در اطلاعات سرویسهای اطلاعاتی خود و حتی با تأمین کمک فنی واکنش نشان داده است. اسرائیل در تهران سفارت نداشت، لکن "یوری لوبرانی" رئیس هیئت اسرائیلی در ایران به اندازه هر دیپلمات دیگری که رسماً این عنوان را داشت، سفیر بود.» (فخر روحانی. اهرم‌ها. ج اول، چ اول، ۱۳۷۰. صص ۱۹۲ـ۱۹۳)
روابط پنهان تل آویو با دربار پهلوی، عملاً از سال 1329 (دو سال بعد از تاسیس رژیم صهیونیستی) آغاز شد. سفارتخانه غیر رسمی این رژیم در سال 1336 در تهران گشایش یافت و همزمان شبکه زیتون هم ایجاد شد.
cafetarikh.com/video/49111
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.