گاندی وكیل جوانی بود كه در انگلستان تحصیلات خود را به انجام رساند و پس از آن در آفریقای جنوبی به کار مشغول شد و از همانجا مبارزات خود را آغاز کرد؛ منش او در مبارزه علیه بی عدالتی بر پایه این ایده بود که خشونت پی‌آمد نابرابری و عدم‌خشونت نتیجه مساوات است و به همین خاطر هدف خود را رسیدن به «خوشبختی همگانی» می‌دانست.


وی پس از بازگشت به هندوستان مبارزات خود را با تمرکز بر استقلال این کشور از استعمار و نیز رفع نابرابری های اجتماعی بر پایه مبارزه بدون خشونت و مسالمت جویانه پی گرفت. او همه را به استفاده از دسترنج خود و تحریم محصولات خارجی دعوت می کرد و در این میان یک شی به ظاهر بی ارزش را به نماد مبارزاتی خود بدل کرده بود؛ چرخ نخ ریسی.


گاندی که تاکید بسیار بر قناعت و اتکا به صنعت و تولید داخلی داشت از همه می خواست که ضمن تحریم پارچه های خارجی روزانه ساعتی را به کار با چرخ نخ ریسی اختصاص دهند و خود نیز مقید به انجام آن بود.


شاید بتوان گفت مشهورترین عکس گاندی و یکی از مهمترین نمادهای تاریخ مبارزات ضد استعماری قرن بیستم از همین عادت روزانه گاندی شکل گرفت؛ زمانی که «مارگارت بورک وایت» عکاس مجله لایف برای عکاسی از رهبران هند در زمان استقلال این کشور از انگلستان در سال 1947 به این کشور آمده بود. بورک وایت مدت زیادی را در هند و در کنار گاندی و دیگر مبارزان هند به عکاسی مشغول بود و در بازگشت از هند عکس هایش از گاندی را در قالب گزارش «رهبران هند» در نشریه لایف منتشر کرد. با این حال مشهورترین عکس مجموعه که گاندی را پشت چرخ نخ رسی نشان می‌داد دو سال پس از این تاریخ و در زمان ترور گاندی به نمایش درآمد. عکاس درباره اهمیت نخ ریسی برای گاندی گفته است، گاندی هر روز یک ساعت نخ می‌رسید و همه پیروانش را هم به ریسیدن تشویق می‌کرد. حتی یکبار عکاس را هم به این کار دعوت می کند که بورک وایت به او می گوید هم عکاسی و هم نخ ریسی کار یدی هستند و گاندی به او پاسخ می دهد: «در بین این دو، نخ‌ریسی مهم‌تر است».پس از آنکه در 30 ژانویه 1948 «ناتورام گودسی»، ملی‌گرای هندو با شلیک گلوله به زندگی گاندی خاتمه داد مجله لایف برای نخستین بار عکس گاندی پشت چرخ نخ ریسی که بعدها به شهرت عالم گیر رسید را با این تیتر منتشر کرد: «هند روح بزرگش را از دست داد».