حکومت پهلوی اول در تلاش بود تا در کنار مردان، زنان را نیز به مثابه نیمه دوم پیکر اجتماعی وارد عرصه عمومی نموده و تلاش و همت آنان را دو چندان کنند. البته این مهم از حرف و شعار فراتر نمی رفت. چرا که حکومت پهلوی به جای آنکه زمینه ورود زنان به عرصه جامعه را فراهم کند، با بهانه قرار دادن حجاب عملا به جنگ آنها رفته بود. آنان حجاب زنان را تحقیر می کردند و بدین ترتیب عملا آنان را عملا به جایی که به خود نزدیک کنند از خود دور می کردند:
«در مقلات مندرج در مجلات آن زمان با مبالغه و اغراق به تعدیات نسبت به حقوق زنان اشاره شده از جمله؛ در مجله عالم نسوان در مقاله ای تحت عنوان زن در ایران چنین آمده است: زنهای ایران کاملا از حقوق بشریت و حظوظ معیشت و خانه داری و حیات محروم و ممنوع هستند و حکم زنده به گور را دارند. رفتاری که که رجال این مملکت در قرن بیستم با زنان می کنند. هرگز آن اعراب زمان جاهلیت نمی کردند. آنها زن را زنده بگور و یک دفعه از قید حیات خلاصی می دادند ولی اینها زن را برای شکنجه و عذاب نگاه داشته کم کم او را به دیار نیستی سوق می دهند.»1
1-مهدی صلاح، کشف حجاب: زمینه ها، پیامدها و واکنش ها، تهران، موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی، 1384، ص 93