چاپلوسی؛ درد بی درمان حکومت پهلوی

کافه تاریخ- تاریخ شفاهی

چاپلوسی از مهمترین مشکلاتی بود که دامن حکومت پهلوی را گرفت. هیچ یک از مقامات پهلوی از این قاعده مستثنی نبودند. اما شاه در این زمینه متفاوت بود. او از چاپلوسی لذت می برد. مسئله ای که به تدریج در میانه متملقان می رفت تا دامن زن او را نیز بگیرد:

«نتیجه ی تملق گوییهای بی حد همین مقامات بود که شاه را به هوس انداخت تا در سال 1967 مراسم مجلل تاجگذاری، در سال 1971 جشنهای عظیم تخت جمشید یا در موقعیتهای دیگر برنامه هایی پر هزینه و جاه طلبانه را به اجرا در آورد. و به دنبال برگزاری چنین مراسم و جشنهایی بود که شاه باورش شد واقعا می تواند «ایران را بدون توجه به نارساییهای موجود به صورت یک کشور متمدن امروزی در آورد. ضمنا عارضه ی چاپلوسی نسبت به شاه چنان فراگیر بود که مقامات کشور شهبانو را نیز از این امر بی نصیب نمی گذاشتند و همواره او را – بخصوص از زمانی که توسط شاه لقب نایب السلطنه گرفت – به چشم بتی می نگریستند که می بایست در مقابلش جز تعظیم و تکریم کار دیگری انجام ندهند.»1

1-مینو صمیمی، پشت پرده تخت طاووس، ترجمه: حسین ابوترابیان، تهران، انتشارات اطلاعات، 1386، ص 194