چگونگی شکل‌گیری سنگاپور

سنگاپور به عنوان بخشی از هند برای رسیدن به استقلال و جدایی از هند راهی بس سخت و دشوار را طی کرد. این کشور به رهبری فردی رادیکال به نام چاندرابوز از فرصت پیش آمده در جنگ جهانی دوم استفاده کرد و با نزدیک شدن به کشورهایی چون آلمان زمینه استقلال سنگاپور را به وجود آورد:
«از پس یورش نظامی ژاپن در «پرل هاربور» و به دنبال آن فروافتادن «سنگاپور» در آغاز ۱۹۴۲ به دست ژاپنی‌ها - که برای انگلیسی‌ها یک فاجعه بود - از درون جنبش ملی هندوستان شاخه‌ای رویید که پیروان آن می‌خواستند به ژاپنی‌ها - که اکنون به «بیرمانی» نزدیک می‌شدند تا انگلیسی ها را از آنجا برانند - بپیوندند. یکی از سرکردگان این گروه - چاندرابوز - دستاوردهای سیاست خشونت پرهیزانه گاندی را بسنده ندانسته، همانند کمونیست‌ها یک شیوه رادیکال - بنیادی - پیشنهاد می‌کرد. در ۱۹۳۹ چاندرا بوز به ریاست حزب کنگره برگزیده شد و کاندیدای گاندی شکست خورد. کنگره هند هم پیشنهاد «چاندرا بوز» را رد کرد هم «خشونت پرهیزی» گاندی را. و پس از آنکه یکی از پیروان گاندی در کنگره - «وینووابهاو» - در سخن‌رانی خود پیشنهاد کرد که هند در جنگ جهانی شرکت نکند و گاندی مردم را به نافرمانی از انگلیسی‌ها فراخواند، انگلیسی‌ها او را با «نهرو» و ۴۰۰ نفر دیگر از سیاستمردان بازداشت کردند. همزمان هیأتی که از انگلستان آمده بود به نهرو پیشنهاد کرد که پس از پایان جنگ هندوستان یک «دومی نیون» انگلستان شود. نهرو در پاسخ گفته بود «چنین پیشنهادی مانند این است که انگلیسی‌ها یک چک وعده دار به ما بدهند عهده یک بانک ورشکسته». پس کار آن هیأت به بن بست کشید. آنگاه «چاندرابوز» قدم پیش نهاد و سرسختانه برآن شد که با آلمان و ژاپن - متحدین - در جنگ همکاری کند. او سپس یک دولت «هند آزاد» در سنگاپور بنیانگذاری کرد و با آداب پرشکوه نخست «هیتلر» او را به حضور پذیرفت و پس از هیتلر دولت ژاپن در پایان سال ۱۹۴۳.»

منبع: مهران توکلی، استعمار، استعمارگری، استعمارزدایی، جهان سوم، تهران، نشر نی، 1385، صص 64- 65