قانون اساسی مشروطه همه شهروندان ایرانی را از آزادی برخوردار و در برابر قانون «برابر» می دانست. در این که هم روشنفکران و هم علما خواستار آزادی در چارچوب قانون بودند، هیچ تردیدی نیست، اما مشروطه گران سکولار قانون عرفی مأخوذ از اروپا را مد نظر داشتند و روحانیون، قانون اسلامی را پیشنهاد می کردند.
