در سال 1942 تعداد زیادی از پناهنده‌های لهستانی با شرایط بسیار بد، وارد ایران شدند. پناهندگان که شامل افراد مختلفی از رده‌های نظامی و غیرنظامی بودند، مدتی را در ایران به سر بردند و بسیاری از آنان بعد از پایان جنگ به کشور خود بازگشتند. ورود لهستانی‌ها به ایران، شرایط خاصی را نیز به کشور تحمیل کرد

در دوره قاجار، بارها ایران با بیماری‌های همه‌گیر و مسری مواجه شد. این بیماری‌ها که به دلایل مختلف روی می‌داد، در کمبود پزشک و تجهیزات پزشکی امروزی، جان بسیاری از انسان‌ها را می‌گرفت. مردم نیز به دلیل عدم آگاهی و عدم دسترسی به هر گونه امکانات، چاره‌ای جز فرار نداشتند.

در شهر استرآباد، ما در کاروانسرایی فرود آمدیم و دو شبانه روز غم انگیز را در‌‌این "شهر طاعون زده" به سر آوردیم. من با حالی گرفته در خیابان‌‌های متروک شهر پرسه زدم: نیمی از دکان‌ها و منازل به واسطه فوت صاحبان آن‌ها بسته بود و کل جمعیت شهر بیش از چهار هزار نفر نبود.

در دوره قاجار بخش وسیعی از جمعیت به دلیل بیماری‌های همه‌گیر همچون مالاریا و وبا از بین رفتند. آمارهایی که در رابطه با این موضوع بیان شده است، آمار متفاوت و متناقضی است با این حال آنچه که آشکار است، میزان تلفات بر اثر بیماری‌های همه‌گیر قابل توجه و چشمگیر بوده است.

حسام‌السلطنه در قحطی 1288 از خراسان به شاه می‌نویسد: «از هر صد خانه، هشتاد خانه آن مرحوم و متفرق شده و هنوز در کار تفرقه شدن هستند.»

در سال های 1830-1831 طاعون وحشتناکی در گیلان شیوع پیدا کرد که سه چهارم جمعیت آن را نابود کرد و سبب کاهش جمعیت شهر شد. همه آنهایی که به کوه های مجاور فرار نکرده بودند نابود شدند...

نخستین بار این لباس ها در سال 1619 در فرانسه اختراع گردید و در دوران طاعون بزرگ لندن مورد استفاده وسیع قرار گرفت.از آنجا که مردم آن روزگار طاعون را مربوط به ارواح شیطانی می دانستند برای ترساندن آنها و نزدیک نشدنشان در هنگام شیوع این بیماری، این لباس های ترسناک را بر تن می کردند