آمریکا تا آخرین لحظات حکومت شاه امیدوار به حفظ شاه در سلطنت بود. اما اوضاع مطابق با انتظارات این کشور پیش نرفت و تصمیم این کشور برای ادامه حضور شاه در کشور با تغییراتی مواجه شد. این تغییر سیاسی طی پیامی از واشنگتن به سولیوان مخابره شد و سولیوان مأمور ابلاغ پیام به شاه گردید.
رانت بانکی یکی از مشخصه‌های فساد اقتصادی در دهه 40 و 50 شمسی بود که ریشه آن به افزایش قیمت نفت در این دو دهه بازمی‌گشت. بر این اساس بسیاری از نزدیکان شاه و رژیم بدون محدودیت از وام‌های کلان بانکی بهره‌مند می‌شدند که در بسیاری از موارد نرخ بهره آن بسیار کمتر از تورم بود. این گروه علیرغم نزدیکی به رژیم، به مخالفت با هرگونه سیاست ضدرانتی می‌پرداختند
در روزهای آخر رژیم پهلوی، سفیر آمریکا در ایران بود که نقش مهمی را ایفا می کرد. کار تا جایی بود که سالیوان رفتار شاه را مسخره می کند و او را به کنایه شاه شاهان می نامد. لقبی که شاه در جشن های 2500 ساله شاهنشاهی به کوروش شاه هخامنشی می‌دهد و خود را وارث تاج و تخت هخامنشیان توصیف می‌کند.
