شاه حساسیت زیادی به انتقاد روزنامه‌های خارجی از خود داشت و همواره تلاش می‌کرد تا دیدگاه آنان را نسبت به خود تغییر دهد. به عنوان نمونه همواره ادعا می‌شد که وضعیت تمام گروه‌ها در ایران مساعد است. این در حالی بود که بیشتر روزنامه‌های خارجی از وضعیت داخلی کشور باخبر بودند.

رفراندوم انقلاب سفید، در مطبوعات خارجی با انعکاس گسترده‌ای مواجه شد. برخی از مطبوعات غربی که عمدتا از حامیان شاه بودند به تعریف و تمجید از آن پرداختند و در مقابل برخی از مطبوعات نیز انتقاداتی بر آن وارد کردند.

دیدگاه شاه نسبت به مطبوعات خارجی هم به مانند مطبوعات داخلی با تردید و سوظن همراه بود. به همین دلیل مصاحبه او با مطبوعات خارجی به ندرت و در مواقع خاصی اتفاق می‌افتاد. دلیل این موضوع، ترس شاه نسبت به درج واقعیات سیاسی کشور و مخدوش شدن چهره او بود.

با توجه به این حقیقت که دولت ایران نسبت به چگونگی انعکاس اخبار داخلی در خارج از کشور بسیار حساس بود واکنش آن نسبت به جراید خارجی دوگانه بود. هرگاه نشریه ای با دید موافق اخبار مربوط به سیاستهای دخلی دولت ایران را انتشار می داد نه تنها موجب خشنودی دولتمردان ایران می شد؛ بلکه این گونه جراید پاداش نقدی نیز دریافت می کردند...