وقتی تأکید بر صنعتی کردن گذاشته شد، کشاورزی از رشد بازماند. اختلاف بین درآمد شهری و روستایی از 2 به 1 در سال 1959 به 3 به 1 در 1972 افزایش پیدا کرد. جمعیت شهرهای ایران به سرعت نسبت به خدمات و مسکن رشد پیدا کرد.
زمانی در ایران قحطی وجود نداشت و سبک و سیاق زندگی کشاورزی ایران به گونه ای بود که طی آن مردم به مقدار لازم اقدام به کاشت محصولاتی چون گندم می کردند؛ در حالی که پس از آن و با ورود کشورهای غربی به طور خاص سبک زندگی کشاورزی ایران به سمت کالاهای تجاری چون تریاک رفت...
طی راه حسنلو، ماشین آلات عظیم کشاورزی را دیدیم که بلا استفاده در مزارع افتاده بودند. یکی از داوطلبان سپاه صلح تعریف کرد که این ماشین آلات از کشورهای مختلفی خریداری شده بی آنکه قبلا پیش بینی برای لوازم یدکی و خدمات تعمیراتی آنها شده باشد و همین که نقصی روی میداد آنها را در صحرا رها میکردند....
منصور روحانی برای رضایت خاندان پهلوی از هیچ کوششی فروگذار نمیکرد. او مرغوبترین اموال عمومی مردم ایران، یعنی جنگلها را به درباریان یا برکشیدگان حکومت شاهنشاهی واگذار میکرد و یا اجاره میکرد و از این طریق بر محبوبیت خود و هممسلکانش نزد شاه میافزود. وی در اوایل سال 1354 ش، هفتاد تا صد هکتار از اراضی جنگل عباسآباد را به شکل اجارهی درازمدت به شهناز ...
اصلاحات ارضی تماما اهدافی سیاسی داشت و آن حفظ حکومت پهلوی در جناح سرمایه داری غرب و جلوگیری از هرگونه انقلاب و حرکت آن به سوی کمونیسم بود و گویی غیر از این به مسئله دیگری توجه نمی شد. از همین رو بود که با وقوع اصلاحات ارضی تولیدات کشاورزی ایران به حداقل ممکن رسید . . .
زمانی در ایران قحطی وجود نداشت و سبک و سیاق زندگی کشاورزی ایران به گونه ای بود که طی آن مردم به مقدار لازم اقدام به کاشت محصولاتی چون گندم می کردند؛ در حالی که پس از آن و با ورود کشورهای غربی و به طور خاص سبک زندگی کشاورزی ایران به سمت کالاهای تجاری چون تریاک رفت . . .
در اقتصاد روستایی ایران گاهی ابزارهای کشاورزی از خود کار کشاورز نیز مهمتر بود. البته این نگاه به کشاورزی حتی در سرزمین های دیگر نیز رایج است. بدین ترتیب کسانی که ابزار کار را فراهم می کردند گاهی بیشتر از کشاورز نیز سود می بردند و او که بیشترین کار و تلاش را صرف می کرد، کمتر بهره مند می شد . . .
اصلاحات ارضی در ایران موجب به هم ریختگی نظام کشاورزی سنتی شد و روابط مالک و زارع را به هم ریخت، بدون آنکه سیستم جدیدی برای کشاورزی پی ریزد و مانع از سقوط کشت و کار آنها شود