در واقع چهار سال آخر سی سال استبداد مطلق استالین، ما در مسکو از دور و نزدیک شاهد شیوه رهبری فرعونی او بودیم. روی دیوارها این شعار دیده می شد: «استالین در کرملین به خاطر ما می اندیشد.» موافق این شعار نقش تفکر را استالین به خود مختص می دانست و دیگران کاری جزء آن نداشتند که اندیشه های او را تکرار کنند....
۰
وابستگی حزب توده به شوروی زیاد مورد بحث قرار گرفته است. اما آنچه مهم است اینکه مردان حزب توده به کشوری وابسته بودند که در استبداد و خودکامگی نظیر نداشت. این دولت همچنان که ادعا و شعار آزادی ملت های جهان را سر می داد، بر مردم خود آنچنان استبدادی را پیش می برد که در آن کسی نمی توانست علیه استالین سخنی به میان آورد. البته توده ای ها به این مسئله پی بردند اما کمی دیر! زمانی که به به دلیل سیاست ها و فعالیت های خود ناچار شدند به این کشور بگریزند و از نزدیک کشور بزرگ کمونیستی جهان را بازشناسند. جایی که قرار بود، پناهگاه آزادگان جهان باشد!
اعتراف به ناکارآمدی و لجام گسیختگی استبداد کمونیست های روس البته کمی دیر صورت گرفت. زمانی که توده ای ها پس از پیروزی انقلاب و گرایش مردم به سمت نیروهای مذهبی به اتهام جاسوسی و گرایش به کمونیسم بازداشت شدند. از جمله کسانی که حاضر شد واقعیت هایی را درباره کمونیست های شوروری بگوید، احسان طبری بود در اثر معروفش، «کژ راهه»:
«در واقع چهار سال آخر سی سال استبداد مطلق استالین، ما در مسکو از دور و نزدیک شاهد شیوه رهبری فرعونی او بودیم. روی دیوارها این شعار دیده می شد: «استالین در کرملین به خاطر ما می اندیشد.» موافق این شعار نقش تفکر را استالین به خود مختص می دانست و دیگران کاری جزء آن نداشتند که اندیشه های او را تکرار کنند و در عمل در تمام رشته های فرهنگ شوروی، اعم از فلسفه و علوم اجتماعی (و هر جا که بتوانند در کتب علوم طبیعی) در نقل قول از استالین را می آوردند. بخصوص در فلسفه کار «فیلسوف» یافتن و نوشتن جملات رابط بین چند نقل قول استالین بود! این قدرت مطلقه را استالین بر «رعب» متکی ساخته بود. دستگاه مهیب و مرموز امنیت، که «بریا» بر راس آن بود، اهرم اساسی اعمال این رعب بود. مردم شوروی تا زمانی که ما به این کشور پای نهادیم، تاریخ خونین و پر مخافتی را در زیر رهبری استالین از سر گذرانده بودند. محاکمات و سرکوب بی رحمانه کمونیست ها و افراد غیر حزبی تحت عنوان «تروتسکیست»، «منحرفان راست»، «دشمنان خلق» طی سال های 30، میلیون ها نفر را به اعدام و زندگی بدون امید در اردوگاه های دور و سرد سیبری محکوم کرده بود.» 1
پی نوشت ها:
1-احسان طبری، کژ راهه، تهران، امیرکبیر، 1367، چاپ سوم، 94-95
cafetarikh.com/news/23013
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.