یکی از مهمترین شاخص های که امروز در زمینه توسعه از آن سخن به میان می آید، مسئله حمل و نقل است. حمل و نقل اشکال متعدد و متنوعی دارد. از جاده و راه شوسه گرفته تا راه های آبی و سرانجام نیز راه آهن و مسیر هوایی. در ایران عصر قاجار و دوره ناصری اما هنوز ایران در بدوی ترین شرایط را دارا بود، اگرچه ایرانیان به اقتباس از غرب سوداری راه آهن داشتند، اما حتی مسیر حمل کالسکه نیز در ایران مهیا نبود و تنها مسیرهای مال رو در کشور وجود داشت. روایت مسافران خارجی به خوبی بازگو کننده این مسئله است:
«به علت نبود راه مناسب، امکان استفاده از کالسکه در ایران وجود نداشت. چرا که کالسکه ها در راه های شوسه می توانند حرکت کنند. ژنرال "تره زل" فرانسوی از فرستادگان ناپلئون به ایران در عهد سلطنت فتحعلی شاه آشکارا میگوید در ایران استعمال کالسکه ی سفری را مردم نمی دانند. "بارون فیودور کوف" که ایام سلطنت محمد شاه قاجار را در تهران درک کرده است می گوید"در ایران مسافرت با کالسکه معمول نیست". در عهد سلطنت ناصری با بروز دگرگونی هایی در سیمای اجتماعی کشور استفاده از کالسکه نیز رواج یافت ولی قدر مسلم آن است که کالسکه در نیمه ی دوم سلطنت این پادشاه رواج عام یافت. از خاطرات خانم "مونس الدوله" متولد ربیع الاول 1288 ه ق /1251 خ بر می آید که حتی در نیمه ی دوم سلطنت ناصری، مسافرت در ایران با همان وسایل قدیمی صورت می گرفته است ، یعنی تخت روان و کجاوه و پالکی.»1