جامعه ایرانی با توجه به تنوع کشت و زرع در آن از فرهنگ غذایی متفاوت و متنوعی نیز در طول تاریخ برخوردار بوده است. اما قوت غالب در ایران برنج و نان بوده است. با این تفاوت که در این میان برنج برای اقلیتی از جغرافیای ایران و نان فرهنگ غالب تر بوده است. نگرش مردم درباره این دو قوت غالب جالب توجه است . . .
۰
جامعه ایرانی با توجه به تنوع کشت و زرع در آن از فرهنگ غذایی متفاوت و متنوعی نیز در طول تاریخ برخوردار بوده است. اما قوت غالب در ایران برنج و نان بوده است. با این تفاوت که در این میان برنج برای اقلیتی از جغرافیای ایران و نان فرهنگ غالب تر بوده است. نگرش مردم درباره این دو قوت غالب جالب توجه است:
«برنج در سراسر کشور غذای اصلی طبقه مرفه به شمار می رود. اما معلوم است که کارگران برنج را به عنوان غذای استثنایی و اتفاقی می خوردند. چه شهرت دارد که برنج قوه کافی به عضلات نمی رساند. فقط در ولایات ساحلی مازنداران و گیلان غذای تمام طبقات مردم از برنج و ماهی نمک سود تشکیل می شود. در آن صفحات مدعی اند که خوردن نان برای سلامت زیان آور است و از این گذشته زمین باتلاقی آن دیار برای کشت غله مساعد نیست. اما این هر دو ادعا برای سهو و سبق ذهنی متکی است. زیرا برخلاف آنچه گفته شد مسلم است که گناه بی رقمی مردم و سستی عضلات و رنگ پریدگی آنها در مقایسه با سکنه سالم تر نان و گوشت خور جلگه های مرتفع و حتی علت ضعف دائمی ناشی از تب و نوبه شان هم تغذیه ناقص است و هم آب و هوای ناسالم باتلاقی آن نواحی.»
منبع: محمد نیکویه، گیلان در سفرنامه های سیاحان خارجی، رشت، فرهنگ ایلیا، 1386، ص 76-77
cafetarikh.com/news/36161
تگ ها
تمام حقوق محفوظ بوده و استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع است.